मै कण्व तिम्रो तिमी हौ सकुन्तला ।
यो रात कालो तिमी चन्द्रकी कला ।।
को हौ ? नढाँटी भन हे अनामिका ।
बेली ? चमेली ? खलु पुष्पवाटिका ।।१।।
हाँसी मुसुक्कै कुटि यो भरिदियौ ।
यो जन्म पैले कुन लोकमा थियौ ?
त्यो शून्य आकाशमहा लुकिकन ।
हेर्थ्यौ कि मेरो घरमा झुकिकन ।।२।।
सिस्नो फुलेको घर, खेत, आँगन ।
खिया परेका हतियार, साधन ।।
जालो लगाइकन माकुराहरु ।
सुत्थे निदाइकन पाखुराहरू ।।३।।
जे जो थिए ती अलपत्र नै थिए ।
धुलो र मैलो दशपत्र नै थिए ।।
व्याख्या गरौँ के अरु धेर के खुबै ।
आलस्यताको नमुना थिए सबै ।।४।।
यस्तो गृहस्थी बीच जन्म यो लियौ ।
रोएर हाँसिकन प्राण भर्दियौ ।।
रोई पखाल्यौ सब वस्तुको खिया ।
आलस्य हाँसिकन पार्दियौ छिया ।।५।।
मुस्कान हेरिकन चल्छ पाखुरा ।
आवाजले भाग्दछ दुष्ट माकुरा ।।
छाति फुलाइकन चल्छु आज म ।
फर्कन्छु सँधै घरतर्फ साँझ म ।।६।।
(कवि पौडेल वरिष्ठ अधिवक्तासमेत हुन् । उनले सर्वोच्च अदालतमा लामो समयदेखि बहस गर्दै आएका छन् ।)
