-तारा पराजुली
‘आमा यो झाडी हटाइदिउँ । पिपलले हामीलाई अक्सिजन दिन्छ । यो मानिसका लागि अति उपयोगी वनस्पति हो । बोटदेखि पातसम्म पिपलको महत्त्व कति छ कति भनेर अस्ति तपाईंले भन्नुभएको होइन ?केही महिनाअघि बुबाले रोपेको पिपल देखाउँदै रबिनले आमालाई सोध्यो ।
‘केही झाडी यस्ता हुन्छन् जसले केही बोझ र थोरै धेरै सुरक्षा पनि दिइरहेका हुन्छन् । यो वनमारा झाडीको कथा पनि उस्तै हो छोरा !’
मीनाले छोरा रबिनको जिज्ञासा मेटाउने चेस्टा गरिन् ।
‘उसो भए कथा चाहिँ सुनौँ न पहिले !’
रबिनले अनुरोध गर्यो ।
‘कथा पछि सुनाउँला अहिले झाडीको बारेमा थोरै भन्छु । शान्त भएर सुन ।’
मीनाले थपिन् ।
‘हेर छोरा ! अहिले पिपल हुर्कंदै छ । वरिपरि वनमारा फैलिएको छ । झट्ट हेर्दा पिपललाई छोपेजस्तो देखेपनि यी वनमाराका बोटहरु दुःखका बारहरु पनि हुन् । जसले हावाहुरीबाट कुनै बेला बचाएका छन् । हेर ! वनमारा फुलेपछि उसको जीवनचक्र ओरालो लाग्छ । यो वनमारा फुल्ने समय हो । अर्को कुरा पिपल र वनमाराको हाइट कहिल्यै मिल्दैन । अब केही महिनामा पिपल हलक्क बढेर ठूलो भएपछि वनमाराहरु आफैँ पिल्सिएर मर्नेछन् । जो मृत्युको यात्रामा छन् तिनलाई मार्न जरुरी छैन । केही महिनामै पिपलले आकाश छुनेछ तर उही पिपलको सेपले वनमाराको अस्तित्व यही भुइँमै बिलय हुनेछ ।’
मीनाको कुरा सुनेर रबिनले मनमनै सोच्यो । अनि माहिली औँलाले माथि आकाशतिर देखाउँदै टाउको उठाएर अग्लो झ्याम्म परेको हरियो पिपल बोट र शीतल शीतल आभासको कल्पना गरिरह्यो ।
