-भवानी बराल
एक जना भाइ फणिन्द्र फुयाँलले रामबहादुर थापा पहिले बादल त्यसपछि तुवाँलो आज हुस्सु भएछन् भनिकन लेख्नुभएछ । मैले यसमा थोरै समीक्षा गरेको छु ।
एकादेशमा रामबहाादुर थापा नाम गरेका मनुवा थिए । रामबहादुरलाई ‘बाम’ बहादुर बनाउन सकिन्छ कि भनिकन जोखाना आयो । अनि तिनै बामबहादुरको नाम रहँदाबस्दा ‘बादल’ जुराइयो । चुनवाङमा घुँक्कघँुक्क रुँदाहुँदी उनको नाउँ “घिनप्याआ” (चाइनामा भए लिनप्याओ हुने थियो ) हुन गयो । तिनै घिनप्याओले फेरि बालाजु बैठकमा डाँको छोडे । आँखाबाट बलिन्द्र आँशु झारे । सबैले हो न हो पुराना बादल हुन् पानी पार्ने होलान भन्ठाने । पानी पार्न सक्ने बादल ठानी नेपाल नाम गरेको देशको रक्षा कसो गर्न नसक्ला भनी रक्षा मन्त्रालयको मुखिया बनाइयो । रुकमाङ्गद नामको तोरी लाहुरेसँग लाक्पा खेल्ने हुँदा जहाजै डुबायो ।
त्यसपछि टुँडिखेलमा संविधानसभाको बाक्सा फुटाउँदै हिँड्यो । फेरी थोत्रो बाकस बोकेर पेरिसडाँडामा शरण पर्यो । पहिले सरकारको रक्षा गर्न सकेन पाकेटमारको सुरक्षा त गर्ला कि भनिकन पुलिस मन्त्री बनाइए । पुलिस मन्त्री मात्र के भएका थिए, उनको सक्कली अनुहार आयो । उनी त बादल होइन रहेछन् । “मादल” पो रहेछन भन्ने थाहा भयो । केप्ली गुटकै कुरा सुनेर विरोधी जतिलाई चिडियाखानमा हुल्ने ताल दिए । केप्ली गुटले मादलमा नयाँ खरी हालेर खुब घन्काए । दोहोरी, तेहरी, देउडा, मारुनी, सोरठी, हाक्पारे, लोक, पप, र्याप गीतमा मादलको ताल ठोके । यतिञ्जेल मादल ठोक्दा खरी झरिसकेको थियो । केप्ली गुटले पनि थोत्रो मादल कति घन्काउने भनिकन पन्छाउनैको लागि चुनाउमा भिडाएर लडाउने विचार गरे । यता एमाले बागीहरुले पनि उनैलाई दागा धरेका थिए । विनाविभागीय पानीटंकी मन्त्री पनि भित्रभित्रै थोत्रो मादललाई सेण्टिफ्ल्याँट बनाउन चाहन्थे ।
यता अदालतले पनि राणा शासनको झल्को दियो । उता जनप्रतिनिधिले सुल्फा चेपाइदिए । घरका न घाटका भए । यसरी मादलको राजनैतिक लीला समाप्त हुन गयो । यो कथा पढ्नेलाई फुलको माला । अरुलाई पढ्न लगाउनेलाई वा सुनाउनेलाइ सुनको माला । यस्तो कथा बैकुण्ठ जावोस धर्तिमा फिरेर पनि नआओस् ।
