मेरो सानू बाबुलाई
म घरमै बचाउन सक्दिन भन्ने भएपछि
अस्पताल लगेको हुँ
मेरी उनीले पनि आफ्नो काखलाई भन्दा
धेरै विश्वास गरेकी हुन्
अस्पतालका चिसा ओछ्यानलाई
पक्कै विश्वास थियोे
आफ्नो स्तन भन्दा
ईन्जेक्सनहरू शक्तिशाली हुन्छन् भनेर
घरबाट हिड्ने वेला
बुढी आमाले भनेकी थिइन्
डाक्टर बाबु भगवान हुन्
अनि मैले पनि भगवानलाई विश्वास गरेर
बालख छोरो
अस्पतालका काखमा छोडिदिएँ
आमाको रातो फरियामा लुटुपुटु गर्ने बानी परेको
सेतो गाउन लगाएका नर्सहरू संग
अनि चसक्क दुखाउने सुइहरूसँग
अतालिइ अतालिइ डराउदा पनि
आफ्नै छोरो फकाएँ
र भनेँ
लाइदिनुस् प्राण भरीको सुइ
यो कलिलो छालामा
तर मलाई थाहा छैन भगवान
कतिपटक ईन्जेक्सन लगायो भने
मेरो सानू छोरो
मेरै घर फर्कन्छ भनेर
त्यसैले उनले जतिपटक घोचे पनि
कतै नदुखाई सहिरहेँ
अनि भनिरहे त्यो अवोधलाई
डाक्टर अंकल त भगवान हो
रूँदै रूँदै भए पनि
मेरा कुरा पत्याइरह्यो बालखले
तर केही समयमै सानू छोराले
ठूला आँखा पल्टायो
र मैले अतालिदै ईन्जेक्सन दिने डाक्टरलाई भनेँ
डाक्टर साब तपाईं सक्नुहुन्न भने
अर्को डाक्टरलाई रिफर गरि पठाइदिनु
सहि गरेर
आफ्नै छातिमा टांसेर लैजान्छु मेरो छोरो
तर खै किन हो कागजमा सहि सम्म नगरी
डाक्टर साब भाग्नुभयो
आपत परेकालाई त छाडेर भाग्दारहेछन् भगवान पनि
अनि आफ्नै बलले
छोरो चेपेर निस्कीएँ अस्पतालबाट
अर्कै डाक्टर को खोजीमा
सायद विश्वास गुमेपछि
मान्छेले भगवान पनि अर्कै मान्न पुग्छ
उनलाई पाउँन नपाउदै
मेरो छोरो भगवानकै भएर गयो
अनि र्पुयाउन गएँ पोस्टमार्टममा
रिपोर्ट आयो
इन्जेक्सनको मात्रा धेरै भएर
बाँच्न सकेन मेरो बाबु
हे ईश्वर
अब मेरो सानू छोराको सानो आत्माले
मलाई विश्वास गर्छ कि अस्पताललाई ?
उसकी आमालाई विश्वास गर्छ कि
सेतो गाउन लगाउने नर्सलाई ?
उसकी हजुरआमालाई विश्वास गर्छ कि
भगवानलाई ?
मलाई त भगवान
कसैको विश्वास लाग्न छाडेको छ
आजबाट ।।