इटहरीः कुनै समय हाइहाई थिए भीष्मराज उप्रेती जो विभागीय टिम महेन्द्र पुलिस क्लवको प्रतिनिधित्व गर्दै भलिबल खेल्थे । खेल्न त आज पनि खेल्छन् र खेलाउँछन् पनि । खेल एउटा नशा हो र जीवन पनि । कुनै पनि कुरामा लागेको लत चटक्कै एकै चोटि भुल्न सक्ने अवस्था आउँदैन । त्यही कारण होला आज पनि भीष्मलाई खेलकुदले छाडेको छैन । हुन त उनी उमेरले रिटायरको चरणमा छन् अर्थात परिवारसँग बसेर बाँकी जीवन कटाउने गरी उमेर ढल्किएको छ तर जोश र जाँगर ढल्किएको छैन । आफू खेलाडी भएकाले पनि राष्ट्रलाई नयाँ पुस्तामा खेलाडी जन्माउन सहयोग गरिरहेका छन् भीष्मराजहरु ।

२०२६ साल जेठ ५ गते तेह्रथुम जिल्लाको साबिक संक्रान्ति– १ मा जन्मिएका भीष्मले संक्रान्तिकै त्रिभुवन माविबाट एसएलसी सम्मको औपचारिक शिक्षा लिएका थिए । उच्च कद भएकै कारणले पनि दौड प्रतियोगिता, हाइजम्प प्रतियोगिता, लङ जम्प प्रतियोगिता तथा भलिबलमा अग्रसर भएर खेल्ने र सहभागी हुने उप्रेती २०४६ सालमा नेपाल प्रहरीमा भर्ती भएका थिए ।

तत्कालीन पूर्वाञ्चल क्षेत्रीय प्रहरी तालिम केन्द्र रानीमा भर्ती भएर तालीममा होमिएका उनी नेपाल प्रहरीमा भित्रिनासाथ महेन्द्र पुलिस क्लबमा आबद्ध भए र विभागीय टिमबाटै भलिबल खेल्न थाले । नेपाल प्रहरीमा भर्ती हुँदाका बखत तत्कालीन क्षेत्रीय प्रहरी प्रमुख दुर्गाकुमार राईले आफूलाई सहयोग गरेको सम्झना भीष्मलाई अझै ताजा रहेछ ।
जागिर र भलिबल सँगै भएको हुनाले उनीहरुले साँझको पिटीमा सहभागी हुनु बाध्यकारी हुँदैनथ्यो ।

284774980_964168404273697_9194433336215865280_n 1

उच्च कदका भीष्मको उचाइ ६ फिट ४ इन्चको रहेछ । त्यसैले पनि क्लवले उनलाई भलिबलमा आउन आग्रह गरेको हुनुपर्छ । ओपनबाट सटरको भूमिकामा देखिने उनी आफ्नो जिम्मेवारी भनेको अरुले बिगारेको बललाई सपार्नु रहेको सुनाउँछन् । विभागीय टोलीमा रहेर खेल्न पाउनु आफँैमा एउटा राम्रो अवसर हो । त्यही अवसरको सिलसिलामा देशका झण्डै ५५ वटा जिल्लामा पुगेर भीष्मले भलिबल खेलेका छन् । खेलमा हारजीतलाई गौण मानिन्छ तर प्रस्तुति सकेसम्म राम्रो दिने सबै खेलाडीको प्रयास रहन्छ र रहेको हुन्छ ।


विभागीय टोलीबाट देशको प्रतिनिधित्व गर्दै भीष्मले सन् १९९१ म श्रीलंका, सन् १९९३ मा बंगलादेश र सन् १९९५ मा भारतको मद्रासमा गएर साफ गेममा सहभागिता जनाएका थिए । पाँचौ, छैटौँ र सातौँ साफ गेममा सहभागी भएका उनले वि. सं. २०५३ मा नेपालकै उत्कृष्ट खेलाडीको पुरस्कार समेत प्राप्त गरेका थिए भलिबलतर्फ । २०४७ र २०५३ मा गोल्ड मेडल समेत प्राप्त गरेका उप्रेतीले त्रिभुवन क्लबसँगको प्रतियोगितामा राम्रो प्रस्तुति गरेका कारण तत्कालीन प्रहरी प्रमुख मोतिलाल बोहोराको सिफारिशमा प्रमोसन समेत पाएका थिए ।

परिवारलाई लिएर काठमाण्डौको मैतीदेविमा बस्दै थिए उनी २०५३ सालतिर । तर खेलेर जीविका गर्न निकै गाह्रो थियो । मुस्किलले ३ हजार कमाइ हुन्थ्यो त्यसैमा खाने, लगाउने, बस्ने, परिवार पाल्ने लगायतका समस्याहरुको समाधान गर्नुपर्ने चुनौती थियो भीष्महरुलाई । उप्रेतीकै भाषामा भन्दा ‘कोठा भाडा तिर्न समेत धौधौ थियो ।’ २०५२ मा प्रहरी सहायक निरीक्षक अर्थात् असई बनेका भीष्मले खेलेर जीवन नधानिरहेछ भन्ने थाहा पाएपछि बिस्तारै खेलबाट टाढा भएका थिए ।

उच्च कदको सम्मान गर्दै उनलाई ट्राफिकमा हालिएको रहेछ । सिठी फुक्दै उनी कहिले थानकोट त कहिले कलंकीका चोकहरुमा चाहारे तर देशमा सशस्त्र युद्ध हुँदै गर्दा भीष्महरुलाई जागिरमा दबाब सिर्जना हुन थाल्यो । जनपद, सशस्त्र र सेनाको संयुक्त दस्ता निर्माण गर्दा भीष्मलाई सशस्त्र प्रहरीमा लगेर बन्दुक बोकाउने तयारी भयो । भलिबल बोकर देश डुलेको मान्छेलाई एक्कासी बन्दुक दिएपछि भीष्मले जागिर छाड्ने निधो गरे । १२ वर्षमै नेपाल प्रहरीको सरकारी जागिरबाट बिदा भए उप्रेती ।

जिम्मेवारी धेरै थियो । उनी तेह्रथुमबाट परिवार झापाको दमक झरेका थिए २०५४ सालमा । परिवारको जिम्मेवारी पूरा गर्न नेपाल प्रहरीबाट जागिर छाडेपछि भीष्म संयुक्त अरब इमिरेट्स हाँकिए । त्यहाँ सुरक्षागार्डको भिषामा पुगेका उनले केही समय युएईको राजधानी अबुधावीस्थित फिजी दूतावासमा काम गर्ने अवसर पाएका रहेछन् ।

पछि सवारी चालक अनुमतिपत्र लिएपछि त्यहीँ सवारी चालकको अवसर मिलेको रहेछ उप्रेतीलाई । पछि कम्पनी परिवर्तन गरेर उप्रेतीले अबुधाबी प्रहरीअन्तर्गत रहेर त्यहाँका राजपरिवारका सदस्य शेख सुरुरको कार्यालयमा सवारी चालककै पदमा काम गर्ने अवसर पाए जसले उनलाई मासिक नेपाली डेढ लाख रुपैयाँ कमाउन गाह्रो भएन ।

कुनै समय नेपाल प्रहरी, कुनै समय खेलाडी र कुनै समय विदेशी राजपरिवारको सेवामा समर्पित भएका उनी कामलाई असाध्यै माया गर्थे । फलस्वरुप उनलाई माया गर्नेको पनि छुट्टै जमात थियो ।

285319674_1839970569534453_1539008812896559981_n

सन् २०१७ सम्म युएई बसेका उप्रेती लामो समय विदेश बसेपछि स्वदेशमा परिवारलाई पनि समय दिनुपर्छ भन्ने सोचेर स्वदेश फर्किएको बताउँछन् । एउटी छोरीलाई संयुक्त राज्य अमेरिकामा र अर्की छोरीलाई धुलिखेलमा बीएस्सी नर्सिङको अध्ययन गराउँदै गरेका उप्रेती आफू भने अहिले पनि खेल क्षेत्रसँग जोडिएर दमकमा भलिबलकै भोलेन्टियर प्रशिक्षकको रुपमा काम गरिरहेका छन् । अनुभवीहरुलाई प्रशिक्षकको रुपमा राखेर उनीहरुसँग खेलको रणनीतिको बारेमा समेत जानकारी हुने हुनाले खेल क्षेत्र माथि उक्सिने उनको बुझाइ छ ।

भोलेन्टियर प्रशिक्षकको रुपमा उभिँदा निजी क्षेत्रको मुख ताक्नुपर्ने, अरुले बोलायो भने ज्यालादारीमा काम गर्नुपर्ने अवस्था छ । राष्ट्रसँग जोडिएर तीन वटा साफ गेम खेलेका उप्रेती स्थानीय निकायहरुबाट पनि खेलाडीलाई सम्मान हुने खालका कार्यक्रमहरु आउनुपर्ने बताउँछन् । जिन्दगीलाई संघर्षको उपनाम दिने उनले आफूलाई सफल भएको महसुस गर्ने गरेका छन् ।

हालै प्रदेश खेलकुद विकास बोर्डले धनकुटाको भेडेटारमा आयोजना गरेको प्रशिक्षकहरुको क्षमता अभिवृद्धि कार्यक्रममा देखिएका उप्रेती हंशराज वाग्ले प्रदेश खेलकुदको सदस्य सचिव भएपछि खेल क्षेत्रले उक्सिने मौका पाएको र प्रदेशको खेल गतिविधि माथि जानेमा आफू विश्वस्त भएको बताए ।