बेलबारी: मोरङको बेलबारी– ११ का सुवास तामाङ वि.स.२०७१ सालमा आफ्ना २ सन्तान र श्रीमतीको अनुहारमा खुशी ल्याउनका लागि विदेश गए । उनी गएर केही समय काम पनि गरे ।
साउदीमा हुन्डाइ कम्पनीमा मजदुरको काम गर्ने सम्झौतामा उनी विदेश गएका थिए । केही समय काम गरेका उनको तलब कम्पनीले बैंकमा हालिदियो । तलब लिन सँगै काम गर्ने साथीसमेत उनीसँग गए । तलब लिएर फर्कंदै गर्दा गाडी दुर्घटनामा प¥यो ।
वि.स.२०७२ असार २४ गते दुर्घटना भएपछि उनको मृत्यु भएको भनी परिवारमा फोन आयो । साउदीमै रहेका सुवासका आफन्तले उनको शव नेपाल पठाउन पहल गरे । १५ दिन नबित्दै उनको शव काठमाडौं आयो । काठमाडौंमा श्रीमती सन्तोषी तामाङ र बुबा हर्कबहादुर तामाङले शव लिएर बेलबारीमा आई दाहसंस्कार गरे ।
उनको मृत्युको खबर आएपछि परिवार शोकमा डुब्यो । कमाउने मान्छे नै बितेपछि तामाङ परिवारमा बज्रपात प¥यो । सुवास दुर्घटनामा परेको ३ महिनापछि पुनः घरमा श्रीमती सन्तोषी तामाङलाई फोन आयो । ‘सुवास दाइ जिउँदै हुनुहुँदो रहेछ । अस्पतालमा उपचार हुँदैछ’, भनेर फोनमा भनिएको थियो । सुवासकी श्रीमती सन्तोषीले भनिन्, ‘खबर सुनेर अनुहारमा केही छिन हाँसो त थपियो तर दाहसंस्कार गरेको शव कसको थियो भन्ने चिन्ता भयो । पछि बुझ्दै जाँदा शव कपिलवस्तुका टेकेन्द्र भण्डारीको रहेछ ।’
घटनाको नालीबेली यसरी सुनाउँछन् सुवास
‘मासिक तलब बंैकमा आउँथ्यो । एटिएम कार्ड लिएर पैसा लिन हामी एउटै कम्पनीमा काम गर्ने ४ जना तथा ट्याक्सी ड्राइभर १ जना गरी ५ जना गयौँ । सबैले एटिएम कार्डमार्फत् तलब निकाल्यौं । भोलिपल्ट घरमा खर्च पठाइदिने भनेर केही साथीसँग समेत सापटी माग्यांै । रातको करिब १ बजेको थियो होला हामी कोठातिर आउँदै थियौँ । बाटोमा गाडी एक्सिडेन्ट भएछ । एकै चोटि मैले थाहा पाउँदा म अस्पतालमा थिएँ ।
म अस्पतालमा बसेको ३ महिना भएको रहेछ । अस्पतालमा मृतक टेकेन्द्र भण्डारीको मान्छे भनेर उनका आफन्त आउँदा रहेछन् । मलाई होश आउँदा मैले मेरो घर भोजपुरको कुदाक काउले हो भनेँछु । श्रीमतीको नाम पनि भनँेछु तर मलाई त्यसो भनेको सम्झना चाहिँ छैन ।
पटक–पटक त्यही कुरा गरेपछि अस्पतालले कम्पनीलाई खबर गरेछ । कम्पनीले मेरो घर परिवारमा खबर गरेछ र पछि मेरा आफन्त मलाई भेट्न गए ।
तेजेन्द्रका आफन्तले हाम्रो मान्छे होइन भनेर छाडेर गएछन् । हामी ५ जना गाडीमा गएकोमा म मात्रै बाँचँेछु । म ६ महिना अस्पतालमा बसेपछि ठीक भएर कम्पनीमा गएर काम गरेँ । १८ सय बेसिकसम्म कमाईहुन थालेको थियो पछि पुन त्यहीँ १८ महिना कमाएर घर फर्केँ । मलाई आफन्तले तँ घरमा आउनु हँुदैन भनेकाले मेरो जन्मथलो भोजपुरको कुदाककाउले हाल षडानन्द नगरपालिकामा गएँ । त्यहाँ जाँदा मलाई घरमा पस्न दिइएन ।
गाई बाँध्ने ग्वालीमा भकारीले बेरेर राखेको रहेछ । म गएर भकारीले बेरेर राखेको ठाउँमा पसेँ । केही छिनमा आमा जानुभयो र ऐयाऐया भनेर कराउनु भयो । म छक्क परें । मुनिबाट बुबाले के– के भो भनेर कराउनु भयो । म झन आत्तिएँ । केही छिनमै आमाले छोरो जन्मियो भनेर भन्नुभयो र नुहाइदिनुभयो ।
बुबाले त्यसपछि मात्रै मलाई हेर्नुभयो । अनि मात्रै आमा बुुबा तथा गाउँलेले भने मरो भनेर काजकिरिया सकेको मान्छे आउँदा पुनर्जन्म भएको भनेर कर्म गर्नुपर्दो रहेछ । संस्कार अनुसार मलाई पनि त्यसै गरियो ।
श्रीमती सन्तोषी भन्छिन्, ‘शव चिन्ने अवस्थामा थिएन’
‘श्रीमान् बितेको केही समयमा शव आयो । ससुरा बुबा हर्कबहादुर तामाङ आमा बिबामाया तामाङ र म भएर शव एयरपोर्टबाट बुझेर आयौं । लक्ष्मीमार्गको जङ्गलमा दाहसंस्कार ग¥यौँ । शव चिन्न सक्ने अवस्थामा थिएन । ऋण खोजेर काजकिरिया ग¥यौँ । ३ महिनापछि श्रीमान् जीवितै भएको खबर आयो ।’
हालको दैनिकी
सुवासका १ छोरा र १ छोरी रहेका छन् । सुवास अहिले सिटी रिक्सा कुदाउँछन् । उनले मासिक १०– १२ हजार सम्म कमाउने गरेका छन् । ‘नेपालमा कमाइ नै हुँदैन । विदेश जाउँ भने पहिलाको सम्झन्छु’ सुवासले भने, ‘पहिलाका कुरा सम्झिँदा अझै पनि दिमागले काम गर्दैन ।’
_1720278409.jpg)
