इटहरीः छोटो समयमै धेरै पैसा कमाउन नचाहने को होला ? पैसा कमाउने आकाङ्क्षा नभएको को होला ? एकै वर्षमा करोडपति बन्ने रहर कसलाई नहोला ? १ करोड कमाउन कति मिहिनेत गर्नुपर्ला भनेर कतिले सोच्लान् ?
एक÷दुई वर्षमै कोही मानिस करोडपति बन्यो भन्दा हो र भन्ने प्रश्न हामी सबैको मनमा आउँछ । त्यससँगै करोड कमाउन कति लगानी गर्नुपर्ला भन्ने पनि प्रश्न आउँछ । तर कोही यस्ता मान्छे पनि हुन्छन् जो एक पैसा पनि लगानी नगरी करोडपति बनेका छन् ।
२४ वर्ष अगाडि सुनसरीको झुम्कामा जन्मिएका आशिष प्याकुरेल त्यसको एक उदाहरण हुन् । उनले सानो उमेरमै मातृशोक बेहोर्नुप¥योे । भादगाउँसिनुवारी उच्च माध्यमिक विद्यालयबाट माध्यमिक शिक्षा पूरा गरे उनले । आफ्ना बाबु शारीरिक र मानसिक रूपमा कमजोर भएकैले उनी ठुलोबुबासँगै हुर्किए ।
स्नातक दोस्रो वर्ष पढ्दै गर्दा ठुलोबुबाको पनि मृत्यु भयो । त्यसपछि उनलाई झुम्का बस्न मन लागेन । ठुलोबुबाका छोरा (उनका दाइहरू) काठमाडौंमै भएकाले उनी काठमाडौं हान्निए । झुम्कामा सँगै पढेका साथीभाइहरूसँग उनको भेटघाट हुन थाल्यो । नजिकैको एक कलेजमा बाँकी अध्ययनको लागि उनी भर्ना भए । पढाइमा तीक्ष्ण थिए प्याकुरेल । इटहरीमा स्नातक पढ्दै गर्दा कम्प्युटर सिकाउने काम गर्थे उनी । काठमाडांै गएपछि पनि एक स्टेसनरीमा एकाउन्टेन्टको काम पाए । जसले पढाइखर्च जुटाउन उनलाई समस्या परेन ।
त्यसपछि उनी नेपाल प्रहरीमा असइको लागि भिड्न गए । त्यसमा असफल भए । असई नभए पनि उनले हार मानेनन् । इन्स्पेक्टरको लागि भिडे । त्यसमा पनि उनी सफल हुन सकेनन् ।
खर्चको अभावमा उनको जीवन चल्न थाल्यो । कान्तिपुर दैनिकको अन्तिम पेजको आवश्यकताको कोलमले उनको ध्यान खिच्न थाल्यो । दैनिकजसो चियापसलमा आएर पत्रिकामा रहेको अवश्यकता हेर्न थाले ।
‘कसैले देख्ला कि भनेर लुकेर त्यो आवश्यकता लेखिएको विज्ञापनको फोटो मोबाइलले खिच्थेँ,’ उनी भन्छन्, ‘कसैले थाहा पायो भने लाज लाग्छ भनेर घरमा गएर फोन गरिन्थ्यो ।’ त्यत्तिकैमा एउटा सहकारीमा म्यानेजरको जागिर पाए । सहकारीमा ५ महिना जति काम गरेपछि उनलाई चित्त बुझेन । अझै धेरै कमाउने सोखमा लागे उनी ।
एक जना पुरानो चिनजानका दाइसँग उनको सम्पर्क भयो । त्यतखिेर उनी स्नातक तेस्रो वर्षमा थिए । आफूले स्नातक सकिसकेको भनेर दाइलाई ढाँटे । भकुण्डेबेंसीमा जागिर खुलेको छ गर्ने हो भन्दै दाइले फोन गरे । बिहान कलेज र दिउँसो स्कुल पढाउनुपर्ने काम थियो । उनले हिम्मत गरेर गर्छु भन्दिए ।
सहकारीको भन्दा राम्रो कमाइ हुने भएपछि भकुण्डेबेंसी गए । करीब १ वर्षपछि मोटरसाइकल दुर्घटनामा उनका दाइ घाइते भए । अस्पतालमा रुँग्ने कोही भएनन् । उनले अस्पताल बस्नुपर्ने भयो । त्यसपछि उनले पढाउने पेशा छाड्ने निधो गरे । तर स्कुल सञ्चालकले उनलाई यति राम्रो जागिर अन्त नमिल्ने भन्दै बारम्बार फोन गर्न थाले । तर उनले जागिरभन्दा दाजुको अवस्थालाई बढी महत्व र प्राथमिकता दिई १ महिना अस्पतालमा बसे ।
उनका फेरि पुराना अभावका दिन शुरु भए । कान्तिपुरको पछिल्लो पेज पल्टाउन थाले त्यसैगरी । नभन्दै एउटा सहकारीमा म्यानेजर पदको लागि आवश्यकता फेला पारे । पहिले पनि सहकारीको अनुभव भएको कारण उनलाई त्यही विकल्प सही लाग्यो । पहिलेदेखि नै धेरै जागिर छाड्दै गर्दै गर्थे उनी । यसपटक भने लामो समय त्यसैमा काम गर्ने मनशाय बनाए । तर सोचेजस्तो सहज भएन । सहकारी सञ्चालकको आन्तरिक द्वन्द्वका कारण उनले जागिर छोडे ।
त्यसपछि उनी पत्रिकामा आवश्यकता लेखिएको हेर्न छोडे । बरु आफैँ केही बिजनेस शुरु गर्ने निर्णयमा पुगे प्याकुरेल । तर कस्तो बिजनेस गर्ने भन्नेमा समस्या देखा प¥यो ।
आफूले जे समस्या भोगेको छ त्यसैलाई व्यवसाय बनाउने ध्याउन्नमा लागे उनी । जागिर नपाउँदाको पीडा सम्झिएर उनले ‘जब प्लेसमेन्ट सेन्टर’ खोल्ने निर्णय गरे । पुराना साथीसँगको सहकार्यमा उनले काम शुरु गरे । शुरुमा राम्रै फाइदा भयो । अफिस डेकोरेसनलगायत अन्य क्षेत्रमा राम्रै खर्च गरे उनले । करीब १० लाख लगानी गरिसकेपछि ०७२ को भूकम्पले काठमाडांै तहसनहस भयो । त्यससँगै उनको बिजनेस पनि तहसनहस भयो । उनी ऋणमा परे ।
त्यसपछि जागिर पाउन सक्ने सम्भावना पनि थिएन । समस्यामाथि समस्या देखा प¥यो । यत्तिकैमा ‘एभरेस्ट फर्मासिटीकल्स’ बाट उनका दाइले जागिर छाड्ने निधो गरे । तर त्यो बीचमा ३ महिना काम गर्नुपर्ने भयो । दाइको लागि उनले ३ महिना काम गरिदिने भए ।
३ महिनाको लागि भनेर शुरु गरेका उनले ८ महिनासम्म काम गरे । त्यसपछि यहीँभित्र व्यावसायिकता खोज्न सकिन्छ कि भनेर सोच्न थाले उनी । त्यत्तिकैमा उनले जुनसुकै व्यवसायमा सफल भएकाहरूको इतिहास बुझ्न थाले । धेरै कमाइ भएकाभन्दा आयस्तर कमजोर भएकाहरू नै पछि त्यस पेशामा सफल भएको उनले पाए ।
उनले पनि ठूला डिलरबाट केही दिनको लागी उधारोमा सामान लैजान थाले । उधारोमा सामान लैजाने र खुद्रा व्यापारीलाई लगेर बेच्दा डिलर र रिटेलर दुवैसँग उनको सम्बन्ध सुमधुर बन्दै गयो ।
सबैको विश्वासिलो पात्रको रुपमा रहे उनी । केही महिना त्यसरी नै चलेपछि फर्म नै दर्ता गराउने सोचमा पुगे उनी । नभन्दै लाइफलाइन सर्जिकल हाउस दर्ता गराए । अब भने दु्रत गतिमा व्यापार गर्ने मोडमा पुगे प्याकुरेल ।
एक रुपैयाँ पनि लगान नगरी उनले लाखाँैको आम्दानी गरिसकेका थिए । नियमित क्रेतासँग उनको विश्वासको वातावरण बनिसकेको थियो । तर, शुरुमा उनले काम गरेका डिलरहरू बाटै उनलाई असहयोग हुन थाल्यो । खुट्टा तान्नेहरू धेरै आउन थाले । उनले हार खाएनन् । ‘पहिला पनि घाटा बेहोरेको भएर मलाई घाटा भए पनि होस् भन्ने नै थियो’, उनी भन्छन्, ‘तर पहिलेदेखि नै कस्टमरसँगको गुडविलका कारण केही समस्या भएन ।’
हाल उनी एभरेस्ट फर्माको मार्केटिङ एसोसिएटको रूपमा काम गर्छन् । त्यत्तिमात्र होइन सोही फर्मको सबैभन्दा ठूलो डिलर पनि उनी आफैँ हुन् । करीब २ वर्षको प्रयासपछि उनीसँग चलअचल गरी १० करोड बराबरको सम्पत्ति जम्मा भएको छ । उनकै डिलर र सर्जिकल हाउसमा गरेर २० जनाभन्दा बढीले रोजगारी पाइरहेका छन् ।
‘हिजो जागिर खोज्नुपर्दा भोगेको सम्झँदा अहिले यति भए पनि रोजगारी दिलाउन सकेकोमा खुशी छु,’ जागिर खोज्दाको क्षण सम्झँदै उनी भन्छन्, ‘अब नयाँ कम्पनी खोल्ने कि कुनै कम्पनीमै सेयर हाल्ने भन्ने पक्षमा लागेको छु ।’
_1720278409.jpg)
