तिमीले जहिलेदेखि राम्री भन्यौ
त्यहीँबाट शुरु भयो कुरूप जीवनको यात्रा ।

राम्री शब्द !
हजार भोल्टको विद्युत प्रवाह बनेर
दौडिइरहेको थियो नशानशामा
आफ्नै शरीरमा बगेको अग्निज्वालाले
जलाएर नष्ट बनायो मभित्रको स्त्रीलाई
रूपान्तरण ग¥यो केवल कठपुतलीमा ।

जब सुन्दर केश राशीको चर्चा ग¥यौ
त्यही कालो केशबाट चिप्लिँदै चिप्लिँदै गएर
निस्कन नसक्ने गरी
भासिएकी हुँ काल कोठरीमा
त्यसै बेलादेखि
निस्पट्ट अँध्यारो मात्र देख्न थालेकी हुँ ।

जब मेरा ‘मृगनयनी’ आँखाका तारिफ गर्यौ
त्यसलाई कटारी धस्ने छुरा भन्यौ
हो ! त्यसै बेलादेखि
रोपिएका हुन् सयौं छुरा मेरा बदामी आँखामा
साँचो र झुठो छुट्याउन नसकी
अन्धो भइरहेँ जीवनभरि
या आँखाबाट रगतको धारा बगाएर
गरिरहेँ नाटक अन्धो भएको ।

जब लालुपाते ओठको वर्णन ग¥र्यौ
गुलाफको पत्र जस्तै कोमल ठान्यौ
मेरो अधरलाई चुम्न खोज्यौ
हो ! त्यसै बेलादेखि फिका भए ओठ
ओइलिएर गुलाफका पत्र झरेसरी
झरिरहेँ आफ्नै नजरबाट म
चुँडिए एक एक गर्दै बोलीहरू
ठोक्किएर सीमित भए चौघेरामा
अस्तित्वविहीन भएर
नीरव भए आवाज
ऐंठन भइरह्यो घाँटीमा ।

मभित्रको विद्रोही बाघ नदेखी
जब मेरो नितम्बलाई बाघसँग दाँज्यौ
हो त्यसै बेलादेखि
बारुदहरू शरीरभरी भरिएर
निस्सासिएर विद्रोही भएकी हुँ
रोकिएर कुँजिएकी हुँ म ।

मलाई थाहा छ
मेरो विद्वताको वास्ता नगरी
जब सम्पूर्ण अनुहारको तारिफ ग¥यौ
हो त्यसै बेलादेखि
अपाहिज भए मेरा विचारहरू ।

तिमीले मेरो निस्छल हिँडाइलाई मादक देख्यौ
मिठो बोलाइलाई कामुक देख्यौ
मेरो स्निघ्ध शरीरलाई
कन्चनजङ्घासँग दाँज्यौ
लाग्यो !
तिम्रो हेराइले सम्पूर्ण शरीरमा
नछोएर नै हिंसा गरिरहेछन्
नखन्याएर नै तेजाब खन्याइरहेछन् ।

याद गर !
द्रौपदीलाई पनि दुर्योधनले राम्री भनेको थियो
देवीलाई पनि महिषासुरले राम्री भनेको थियो
तिमीले राम्री भन्दाभन्दै
म यति क्रुर नबनौँ कि !
म देवीबाट महामाया नबनौं
कालो केश फिँजाएर द्रौपदी प्रतिज्ञा नलिऊँ
खेपेकी छु सागर जिन्दगीमा धेरै उफानहरू
प्रतिकारमा सुनामी नबनौं
बस !
त्यो शिर हत्केलामा लिएर म महाकाली नबनौँ ।