उ हेर त रगत छ
उ हेर त आँसु छ
उ हेर त अभाव छ
यी सबैलाई पन्छ्याउँदै
अस्पतालको बेडमा फिस्स हाँसिरहेको छ
आज लाई तिलाञ्जलि दिएर
भोलि लाई बाचिरहेको
उ एक जेन्जी घाइते
उ सँग भएको सर्वस्व दियो
दुर सम्म जाने खुट्टा
दुर सम्म हेर्ने आँखा
तर उसले दिएन
आफ्नू आत्म स्वाभिमान
ठिङ उभिरहेको छ सतिसाल झैँ
नर वलीले नअघाएका नरपशुहरूको माझमा
सधैँ तर्साउने बुख्याचा झैँ
बिच सहर गाउँमा
सिहदरवारको कुर्सिमा
उसको छाया घुमिरहने छ
युग युग सम्म
उ एक जेन्जी घाइते
उ लडेको उडनको लागि हो
उसले छाती थापेको
तिम्रो लुटको स्वर्ग भत्काउनको लागि हो
तिमी ले केवल मान्छे देख्यौ
उ युगको चेतना थियो
तिम्रो अत्याचारको चीरहरण गर्ने
तिमिले अरूको कठपुतली देख्यौ
तिमी कठपुतली बनेको देखेर
आवेग आक्रोशको भरभराउँदो आगो हो उ।
तिम्रो अहङ्कार जलाएर
जितको झन्डा फहराउन चाहने
समयको माग हो
उ जेन्जी घाइते
आवेग लाई विवेक ले कसेर
तिमिलाई शम शानमा पुर्याउने
अठोट साथ हाँसिरहेको छ
उ अस्पतालको बेडमा
आफ्नै रगतले आफ्नो इतिहास लेखेर ।
