भनिन्छ वियोग कुरुप हुन्छ
अपृय हुन्छ
वियोगले पिडा दिन्छ
प्रताडना दिन्छ
तर वियोग सदैव असुन्दर पनि त हुदैन
वियोगका दृष्टान्तहरुमा पनि
निर्माण हुन्छ सौन्दर्यको प्रतिरुपहरु
जब दुई पलकको बिछोड हुन्छ
आखा भित्र प्रवेश गर्छ ब्रम्हाण्ड
जब दुई अधर एक आपसमा छुट्छन्
मुस्कानमा बद्लिन्छ बिछोड
गुलाफ भित्र अटाउछ धर्ति
पिउछ पहराले सृष्टिको माधुर्य
उघाउछ नयनले इन्द्रेणीको रंग
बद्लिन्छ मान्छेहरुको जीउने ढंग १
कुनै मन सिमल जस्तै कोमल
किन नहोस्
ढुंगा जस्तै कठोर किन नबनोस्
त्यहीबाटै छुटेर
जब पोखिन्छ भावको गंगा
सयर गर्दोरहेछ सगरमा
मनको स्निग्ध डुंगा
तब बतासमा बहदो रहेछ कबिता
कन्दरामा गुन्जिदो रहेछ संगीत
महफिलमा मगमगाउदो रहेछ गजल
जस्तो की कलानै हो जीन्दगीको फसल १
जब मुम्ताजसँगको वियोगले
बने सारजहाँ बिह्वल
तब ठडिएको हो बहुमुल्यरत्न जडित
सिंगमर्मरको ताजमहल
निधारबाट खसे पछि पसिनाको असंख्य भिड
उभिएको हो इजिप्टमा बिशाल पिरामिड
सिद्धार्थले छोडे पछि सुद्धोधनको दरबार
शान्तिको दियोले देदिब्य बनेको हो संसार
वियोगका यी दृष्टान्तहरु नहुनु हो भने
नबज्दो हो सौम्यताको यो अद्भुत झंकार १
पग्लिएर आफै सकिदै गए पछीनै
बल्ने हो मैनको शिखा
पहराको उचाईसित बिद्रोह गर्दै
झर्ना खसेपछि
निर्माण भएको हो सौन्दर्यको छटा
कलमको पेट भित्रको गाडा कहर छोडेर
फुटे पछि मसीको मुल
अक्षर बनी कुँदिएको हो
कागजमा भावनाको फुल
जस्तो की संवेदित हृदयनै हो हिउँको शिखर
हिम नदि हुन् सायरी
बियोगको दृष्टान्तहरूमा पनि
यसरी फुल्दो रहेछ सौन्दर्यको बाबरी १
अनन्त प्यास बोकेर
जब छोडी दिए नदिहरुले बगर
तब बनिदिए अथाह सागर
जब छोडी दियो केही हिस्सा पानीले
आफु बग्दै गरेको धार
तब उठ्यो समुन्द्रमा सुन्दर लहर
अध्यारोलाई छाडी जब निक्लन्छे बिहानी
पोखिन्छ हिमालमा सुनको लाली
साँच्चै
बियोगको दृष्टान्तहरूले पनि
भरिदो रहेछ सौन्दर्यको डाली १
युगका छातीमा ईतिहासका
प्राचिन छाप छोडेर
समयले बेलगाम कुद्नु
हिउँले हिमाललाई छोडी हिउँ खोला बग्नु
अनन्त जलासयहरुलाई छोडेर
बाफले माथी माथी उड्नु
बादलबाट छुट्टिएर बर्षातले धर्तिमा खस्नु
फुललाई छोडी सुवासले बतासिनु
लम्पसार बाटाको छाती चुम्दै
पैतालाहरु छुट्नु
सिरानी छोडी सपनाहरुले
गन्तब्यहरु खोज्नु
बियोगकै दृष्टान्तहरु हुन् १
सदियौं पहिले सुर्य फुट्नु
हजारौ हजार ग्रह नक्षत्र पराकर्षित भई
सौर्य मण्डल बनाउन जुट्नु
वियोगकै दृष्टान्त हो
यसैले
समयले अबिरल बगिरहनु छ
र सृष्टिले निरन्तर चलिरहनु छ भने
बियोग अपरिहार्य रहेछ
किनकी वियोग नहुनु भनेको त
सुन्दरताको श्रृखंलाहरुको प्रादुर्भाव
नहुनु पो रहेछ ।
