कैलालीको घोडाघोडी नगरपालिका– ४ जनकपुरका नारायणप्रसाद न्यौपानेले चार दिनअघि फोन गरेर बुबा हरिकृष्णलाई भनेका थिए, ‘म फर्केपछि घर बनाउनुपर्छ, ढुंगा मगाइराख्नुहोला, तलब आउने वेला भएको छ, म पैसा पठाइदिउँला ।’ दुर्भाग्य ! हरिकृष्ण अहिले छोराको शवको पर्खाइमा छन् । उनको घरमा परिवार र आफन्तको रुवाबासी छ । चार साताअघि इजरायल गएको छोराको मृत्यु भएको खबर पाएदेखि हरिकृष्ण बोल्न सकिरहेका छैनन् ।
नारायण पाँच वर्षको हुँदा उनकी आमा बितिन् । घरमा खेती–किसानी गर्ने बुबा र भारतको बेंग्लोरमा मजदुरी गर्ने दाइले उनलाई जसोतसो पढाए । जनकपुरमा टिन (जस्ता)ले छाएको कच्ची घर छ । इजरायलमा ११ महिना पढाइसँगै काम गरेर कमाएको पैसाले दाइभाइ मिलेर घर लगाउने नारायणको योजना थियो ।
‘अस्ति कुरा हुँदा ढुंगा मगाइराख्नुहोला, पछि घर लगाउनुपर्छ, म पैसा पठाइदिउँला भन्दै थियो, हामीले घर बनाउने कुरामा दाइसँग पनि सल्लाह गर्नु बाबु भन्यौँ,’ कान्छी आमा सीताले भनिन्, ‘हामी खेती–किसानी गरेर गुजारा गर्ने मान्छे, जसोतसो छोरालाई पढायौँ, त्यही छोराको सहाराको आशा थियो ।’ नारायणका दाजु–भाउजू भारतको बेंग्लोरमा बस्छन् । दिदीको बिहे भइसकेको छ । श्रीमतीको मृत्यु भएपछि हरिकृष्णले दोस्रो बिहे गरेका थिए । दोस्री श्रीमतीबाट उनका १० वर्षका एक छोरा छन् ।
‘डिभियो कलमा कुराकानी भइरहन्थ्यो, दाइले फर्केर घर लगाएपछि बिहे गर्छु भन्नुहुन्थ्यो, आफूले काम गर्ने ठाउँ पनि देखाउनुहुन्थ्यो,’ नारायणका ठूलोबुबाकी छोरी रेनुकाले भनिन्, ‘मलाई राम्ररी पढ्नु भनेर सम्झाइरहनुहुन्थ्यो ।’ सुदूरपश्चिम विश्वविद्यालयमा बिएस्सी एग्रिकल्चर अध्ययनरत २३ वर्षीय नारायण ‘लर्न एन्ड अर्न’ कार्यक्रमअन्तर्गत क्याम्पसबाट इजरायल गएका थिए ।
कैलालीकै जोशीपुर गाउँपालिका– ५ का आशिष चौधरीको पनि इजरायलमै ज्यान गएको छ । सानैदेखि खेलाएर हुर्काएको नातिको मृत्युको खबरले उनका ७० वर्षीय हजुरबुबा कन्हैयालाल चौधरी विक्षिप्त छन् । इजरायल पुगेको केही दिनपछि आशिषले भिडियो कल गरेर बाजे राम्रोसँग बस्नुहोला भनेको कन्हैयाको स्मृतिमा ताजै छ । फोन गरेर बाजेको खबर सोध्न आशिष भने अब छैनन् ।
‘म मोबाइल चलाउन जान्दैन । नातिनीको मोबाइलबाट कुरा हुँदा बाजे म काममा लागिसकेँ, राम्रोसँग बस्नुहोला । यता मलाई केही भए तपाईं देख्न पाउनुहुने होइन, हजुरलाई त्यहाँ केही भए म देख्न पाउन्न भन्यो,’ भक्कानिँकै कन्हैयालालले नयाँ पत्रिकासँग भने ।
आशिष कन्हैयाकी कान्छी छोरीका छोरा हुन् । एकै गाउँँ भएकाले कन्हैयाले सानैदेखि उनको हेरचाह गर्थे । आशिषका बुबा बेजुलाल र आमा मञ्जु रोजगारीको सिलसिलामा भारतको बेंग्लोरमा छन् । दिदीको बिहे गरेर धनगढीमा बस्छिन् । घरमा कोही नभएकाले बिदामा आउँदा आशिष बाजेसँगै खाने–बस्ने गर्थे । इजरायलबाट फर्केपछि नातिको बिहे गरिदिने सोच उनले बनाएका थिए । इजरायल जाने वेला कन्हैयाले बाटोमा फलफूल किनेर खानु भन्दै आशिषलाई पाँच सय रुपैयाँ दिएको सम्झिए । कन्हैयाका दुई छोरी र एक छोरा छन् । प्यारालाइसिसले अपांग छोराको स्याहार कन्हैयाले गर्छन् । ‘नातिको सहारा थियो, त्यो पनि चुँडियो,’ उनी भक्कानिए । अन्तिमपटक नातिको लास हेर्ने उनको चाहना छ ।
इजरायलमा हमासको आक्रमणमा परी १० जना नेपाली विद्यार्थीको मृत्यु भएको हो । सुदूरपश्चिम विश्वविद्यालयमा बिएस्सी एग्रिकल्चर अध्ययनरत उनीहरू लर्न एन्ड अर्न कार्यक्रमअन्तर्गत पढाइसँगै काम गर्न ११ महिनाका लागि इजरायल गएका थिए ।
सुदूरपश्चिम सरकारले मृतकका परिवारलाई दुई लाख दिने
सुदूरपश्चिम प्रदेश सरकारले इजरायलमा हमास समूहले गरेको आक्रमणमा ज्यान गुमाएका सुदूरपश्चिमका विद्यार्थीका परिवारलाई राहत दिने भएको छ । प्रत्येक परिवारलाई जनही दुई लाख रुपैयाँ राहत दिने निर्णय भएको मुख्यमन्त्री कमलबहादुर शाहले बताए ।
मुख्यमन्त्री शाहले इजरायलमा सम्पर्कविहीन तथा घाइते विद्यार्थीको शीघ्र खोज तथा उद्धारका लागि पहल गर्न नेपाल सरकारलाई आग्रह गरेका छन् । उनले विज्ञप्ति जारी गर्दै मृतकका शव र नेपाल आउन चाहने नेपालीलाई फिर्ता ल्याउन पनि आग्रह गरेका छन् ।
शोकमा मधुवनको पट्वारा टोल
इजरायलस्थित गाजा क्षेत्रमा हमास हमलामा २५ वर्षीय राजेशकुमार स्वर्णकारको ज्यान गएपछि सुनसरीको बराहक्षेत्र नगरपालिका–११ स्थित पट्वारा टोल शोकमा छ । छोरा इजरायल गएको २७ दिनमै मृत्युको खबर सुनेपछि आमा कैलाशदेवी अर्धचेत छिन् । आफन्त र छिमेकीले उनलाई सम्झाइरहेका छन् । दाजु मुकेश घरिघरि भक्कानिन्छन् । बुवा पनि बोल्न सकेका छैनन् ।
राजेशले गाउँनजिकैको माउन्ट भ्यू स्कुलमा कक्षा ८ र इनरुवाको नवयुग एकडेमीबाट एसएलसी उत्तीर्ण गरेका थिए । विराटनगरस्थित शिक्षा दीपबाट प्लस टू सकेका उनले उच्च शिक्षामा कृषि विज्ञानका लागि सुदूरपश्चिम विश्वविद्यालयको टीकापुर बहुमुखी क्याम्पसलाई रोजे । स्नातकको ४ वर्षमा ८औँ सेमेस्टर सकेर इन्टर्नअन्तर्गत ‘लर्न एन्ड अर्न’ मार्फत अन्य विद्यार्थीसँगै उनी पनि इजरायल गए ।
जानुअघि घरमा पनि निकै छलफल भएको थियो । तर, ११ महिनाका लागि मात्र भएको र सिकाइसँगै केही कमाइ पनि हुने भएकाले परिवारले पनि स्वीकृति दियो । दाजु मुकेशले भने, ‘पासपोर्ट बुझाऊँ कि नबुझाऊँ भनेर पनि सोधेको थियो । कलेजले पठाएको इन्टर्न भएकाले बुझाउन भन्यौँ ।’
बुवा राजकुमार स्वर्णकार कोशी गाउँपालिकाको खानेपानीमा काम गर्छन् । यसबाहेक सामान्य खेतीपाती छ । चारैजना छोरालाई उनले दुःखसुख पढाए । चारमध्ये जेठो दाइ मुकेश बराहक्षेत्र नगरपालिकाका सब–ओभरसियर छन् । माइला दाजुले पनि इन्जिनियरिङ कन्सल्टेन्सी सञ्चालन गरेका छन् भने कान्छो भाइ भारतमा इन्जिनियरिङ अध्ययन गरिरहेका छन् ।
दुई दाजु र एक भाइले इन्जिनियरिङ पढ्दै गर्दा राजेशले भने अलि फरक सपना बोकेर कृषि विज्ञान रोजे । उनको चाहाना थियो, कृषि विज्ञान सकेर नेपालमै कृषि पेसामा केही गरौंँ । कृषि क्षेत्रभित्रका विविध पाटामा केही सिक्नलाई २८ दिनअघि निस्किएका राजेशको सपना इजरायलमा हमासको हमलाले पूरा हुन दिएन । साइलो छोरोको मृत्युको खबरपछि बुवा एकोहोरो टोलाइरहेका छन् । दाजु मुकेश सहानुभूति दिन आउनेसँग वेलावेला भक्कानिन्छन् ।
बाल्यकालमा राजेशसँगै अध्ययन गरेका उनका साथी कलामुद्दिन अन्सारीले टोलकै इमानदार, सहयोगी र मिहिनेती साथीको मृत्युको खबरपछि दु:खी भएको बताए ।
सुनसरीका प्रमुख जिल्ला अधिकारी हुमकला पाण्डे, प्रहरी निरीक्षक विपिन रेग्मी, जनप्रतिनिधिलगायतको टोलीसमेत सोमबार दिउँसो परिवारको अवस्था बुझ्न र सहानुभूति दिन पुगे । प्रजिअ पाण्डेले शव नेपाल ल्याउन पहल गर्ने बताइन् ।यो खबर आजको नयाँ पत्रिका दैनिकमा प्रकाशित भएको छ ।
