आकाश ढल्यो
हो, आकाश ढल्यो
समानता र न्यायको लागि
जुलुसमा परावर्तन हुँदै आकाश रक्ताम्य भएर ढल्यो
जल्लादले चलाएको बन्दुकको गोलीले
छिया–छिया भएको छाती सुम्सुम्याउँदै ढल्यो
हो आकाश याङ्शिलाको आकाशमा ढल्यो ।
स्वतन्त्रताको पहरेदारी गर्छु भन्थ्यो
मुतिmका गीतहरू गाउँछु भन्थ्यो
देशलाई छातीभरि सजाएर
शत्रुका दाह्रा र नङ्ग्राहरूबाट बचाउँछु भन्थ्यो
यसैले आकाश मेरो सपना भएको थियो
हो, आकाश मेरो सङ्कल्प भएको थियो
हो, आकाश मेरो आस्थापुञ्ज भएको थियो ।
आकाशको सम्झनामा झरेका आँसुहरू विस्फोट हुँदैछन्
आकाशलाई खोज्न,
कहिले बादलका थुम्काहरू र कहिले धर्ती छुँदैछु
जसले जे भनेपनि
जसले जे गरेपनि
सङ्कल्पका साथ आकाशको सपना पूरा गर्न
अब म तयार हुँदैछु ।
रक्तपिपासु, नराधमहरूले मुक्तिको आवाज रोक्न आकाशहरूलाई मारेका छन्
तर, आकाश झुकेन बरु बलिदानी दियो हाँसी–हाँसी देशका लागि
यसैले,
लज्जास्पद दङ्गाबाट हारेका छन् प्रतिक्रियावादीहरू ।
गोली लागेर ढल्यो एउटा क्रान्तिवीर
आपूm ढल्दै अग्लो बनायो क्रान्तिको उचाइ ।
क्रान्तिको धर्ती चिरा–चिरा परेको छ
लथालिङ्ग मनहरूमा पहिरो गएको छ
तर पनि असंख्य आँखाहरू
रक्तिम क्षितिज देख्न लालायित छन्
सङ्ग्रामी भाकाहरूको गर्जन उराल्दै
परेड खेल्न तयारीमा छन् मुक्तियोद्धहरू ।
शोकले विह्वल भएर
नैराश्यको बर्को ओढ्दैन योद्धाले
आकाशको सपना
म र मजस्तैहरूको सपना हो
साझा सपनाहरूको यात्रा अब हाम्रै पैतालाहरूबाट हुनुपर्छ ।
स्वतन्त्रताको राजमार्ग कोरेर
अनन्त यात्रामा गएको छ आकाश
खबरदार !
विश्वासको धरोहर ढल्नुहुँदैन
म मर्छु, तिमी मर्छौ
एकदिन हामी सबै मछौँ
तर पनि साथी आस्थाको पूmल मुर्झाउनु हुँदैन ।
प्रस्तुत कविता शनिबार विमोचित कवि ‘राजकुमार कार्कीको कविता’ पुस्तकबाट लिइएको हो ।
