पछिल्लो समय मुलुकमा बलात्कारका घटनाहरू अत्यासलाग्दो गरी बढेका छन् । महिला बलात्कार, बालिका बलात्कार जस्ता सामाजिक अपराधले मजस्तै छोरीहरूका लागि सन्त्रास पैदा हुनु स्वाभाविक हो ।
कञ्चनपुरकी १३ वर्षीया किशोरी निर्मला पन्तको बलात्कारपछि भएको हत्या प्रकरण जटिल बन्दै गएको छ । न्याय माग्दै काठमाडांै आएका निर्मलाका मातापितालाई प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले न्याय दिलाउने आश्वासन दिएर फर्काए । तर, निर्मलाले र उनका परिवारले के साँच्चै न्याय पाउलान् ?
गत साउन १० गते साथीको घर गएकी निर्मलाको बलात्कारपछि हत्या गरिएको अवस्थामा भोलिपल्ट उखुबारीमा क्षतविक्षत शव भेटिएको थियो । हत्या भएको लामो समय भइसक्दा पनि अनुसन्धानबाट हत्यारा पत्ता लगाउन सकिएको छैन । निर्मलाको हत्यापश्चात् हत्या भएको दिन उजुरी दर्ता नगर्नु, बलात्कारका प्रमाणहरू मेटाइनु, शारीरिक अङ्ग पखाल्नु, कपडा धमिलो पानीमा धोइपखाली गर्नु, स्थानीयले सहयोग माग्दा इन्स्पेक्टरले स्थानीयलाई धम्की दिनुजस्ता क्रियाकलापबाट प्रहरी प्रशासनको दादागिरी स्पष्ट देखिन्छ ।
निर्मला हत्याकाण्डमा संलग्न भएको भन्दै निर्दोषमाथि आरोप लगाएर दोषी ठह¥याउन खोज्नु नै अपराधीलाई लुकाउन खोज्नुको प्रमुख जड हो । घटनाको अनुसन्धान गरिरहे पनि हत्याको प्रमाण प्रहरीले नष्ट गरिसकेको छ । निर्मलाका हत्यारा अझैसम्म पनि किन पत्ता लगाउन सकिएको छैन ? पूर्व मेचीदेखि पश्चिम महाकालीसम्म सबै जनता न्यायका निम्ति आन्दोलित हुँदा न्याय नपाइने देशमा कुन कानुनी अधिकारको आश गर्ने नेपालीले ?
निर्मला प्रतिनिधि पात्र मात्र हुन् । निर्मलाजस्ता हजारौं छोरीहरू, आमाहरू आज बलात्कारको सिकार भएर पनि न्यायको पर्खाइमा बाँचिरहेका छन् । बलात्कारीहरू छाती फुलाएर निर्धक्क हिँडिरहेका छन् ।
नारी उन्मुक्ति र स्वतन्त्रताको ढोल पिट्ने नेपाली समाजले नारीमाथि नै अन्याय र शोषणलाई लादेको छ । बलात्कारजस्ता जघन्य अपराध र सामाजिक तहमा हुने विभिन्न खालका हिंसाबाट पनि नेपाली महिलाहरू पीडित भइरहेका छन् । कामकाजमा रहेका महिलाविरुद्ध विभिन्न किसिमका टिप्पणी गरेर गरिने चरित्र हत्या, सार्वजनिक स्थल तथा सवारी साधनहरूमा गरिने दुव्र्यवहार एवम् अपशब्दहरूको प्रयोग, काम गर्ने ठाउँमा हुने हिंसाजन्य व्यवहार व्यापक रूपमा हुने भए पनि सामाजिक तहमा भने यस्ता घटनालाई सामान्य ढङ्गले मात्र हेर्ने गरिएको छ ।
बलात्कारपछि हत्या हुन्छ, महिलाहरूको । बोक्सीको आरोपमा दलित, गरीब र असहाय महिलाहरू मारिनेदेखि हदैसम्मको निकृष्ट व्यवहार सहन बाध्य छन्, नारीहरू । आज नारी उत्थान विकास, समान अधिकार, उत्कर्षका निम्ति चारै तर्फबाट नारी स्वयम्ले आवाज उठाउन थालेका छन् । धन, पद, शिक्षादीक्षा, सामाजिक क्षेत्र, घर, बजार सबै ठाउँमा नारी अधिकार र स्वतन्त्रता महिलाले पुरुष समान पाउनुपर्छ । तर नारीहरूको क्षेत्रमा उठाइने बुलन्द आवाज कुनै खाली कोठामा गुन्जयमान भएर त्यही विलय भइरहेको छ ।
महिला हिंसा र बलात्कारका घटना बढिरहँदा, नारीहरू शोषित भइरहँदा, सरकार, न्यायालय दर्शक बनेर रमिता हेरिरहेको छ । महिलाले हिँड्न डराउनुपर्छ, पुरुषसँग बोल्न डराउनुपर्छ, आफ्नो अस्मिताको जोखिमतामा बाँच्नुपर्छ र प्रत्येक अत्याचार चुपचाप सहनुपर्छ । आखिर यो कस्तो लोकतन्त्र हो ? पुरुषप्रधान नेपाली समाजले महिलालाई भोग्यवस्तु मात्र सोच्ने गरेको छ । वास्तवमा, महिलालाई प्रत्येक समय हिंसाको सिकार बनाउनु, अस्मिता लुट्नु, सन्त्रासमय जीवन जिउन बाध्य बनाउनु महिलाको शारीरिक बनावटका कारण हो या पुरुषवादी कमजोर चिन्तन प्रणाली हो ?
आफूले नै आफ्नो अस्मिताको दागबत्ती दिएर आफैँ सामाजिक अवहेलना खपेर बाँच्नुपर्छ नारीहरूले । बलात्कारपछि विभिन्न प्रमाण नष्ट गरेर डामेर छाडेको साँढे झै बनेका छन् बलात्कारीहरू ।
मुलुकी ऐन संहिताले प्रमाण नष्ट गर्ने, नक्कली अपराधी खडा गर्ने र सत्यलाई गुमराहमा राख्ने कामलाई दण्डनीय अपराधको सूचीमा राखेको छ । दफा ३३ मा आपराधिक षड्यन्त्र, उद्योग, दुरुत्साहन र मतियार बन्ने कामलाई सजायको भागिदार मानिएको छ । जसको उपदफा १ मा आपराधिक षड्यन्त्र गर्न नहुने विषय उल्लेख गरिएको छ । हाम्रो देशमा अपराध एउटाले गर्छ र आरोप निर्दोषमाथि लगाउने गरिन्छ । त्यसरी अपराधीलाई उम्काउने वा निर्दोषलाई फसाउने गरी झुटो प्रमाण बनाउनेलाई पनि संहिताको दफा ८९ ले अपराध मानेको छ ।
त्यस्तो कार्य गर्ने र गराउने दुवैलाई ५ वर्षसम्म कैद र ५० हजार रुपैयाँसम्म जरिवाना हुन्छ । तर यी सबै कानुनका पाठहरू सिद्धान्तमा मात्र सीमित छन् । देशमा कानुन कार्यान्वयन हुने भए गरिब, निमुखा जनताले न्यायका निम्ति ज्यान गुमाउनु पर्दैनथ्यो । आज निर्मलाजस्ता हजारांै पीडितले न्याय पाउँथे ।
जुन देशमा जननेताको न्याय हँुदैन त्यहाँ गरिब निर्मलाहरूले न्यायको आशा राख्नु दिवास्वप्नजस्तै हो । देशको बागडोर सम्हालेर बस्ने राष्ट्रपति विद्या भण्डारी जसका श्रीमान् जननेता मदन भण्डारीको विभिन्न षड्यन्त्रका कारण २०५० साल जेठ ३ गते हत्या गरियोे । हत्यारालाई आजसम्म पनि लुकाइएको छ ।
यो विगतको अवस्थालाई हेर्दा आफ्ना श्रीमान्को न्यायका निम्ति लड्न नसक्नेले गरिब जनतालाई न्याय दिन्छिन् भन्ने के आशा राख्ने ? अपराधी भन्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि सम्पत्ति र बलको तुजुकले अपराधीलाई बचाइन्छ । गरिब, निमुखा, पीडित जनता अन्यायका पहाडले थिचिएर मर्दासम्म पनि आँखामा पट्टी लगाएर अन्धो अनि कानमा तेल हालेर बहिरो र मुखमा ताल्चा लगाएर लाटो बनिरहेको छ, सरकार ।
जब सहनशीलताको सीमा नाघ्छ अनि प्रत्येक कठिनाइलाई सामना गरेर जनताहरू बलात्कृतको न्यायका निम्ति जुट्छन्, बलात्कारीलाई सजाय दिनका निम्ति एकताबद्ध हुन्छन् । यदि बलात्कारपछि हत्या भएकी निर्मलाले अब पनि न्याय नपाउने हो भने देशमा अझै हजारौं निर्मलाले मर्नुपर्छ । हजार आमाको काख रित्तिन्छ । प्रत्येक आमा छोरी जन्माउन डराउँछिन्, बलात्कारी पुरुषको क्रुर पैतालामुनि थिचिएर आफ्नो अस्तित्वलाई मार्न बाध्य हुन्छन्, नारीहरू ।
जबसम्म निर्मलाजस्ता छोरीहरूले बन्द पर्खालका चार किल्ला तोडेर न्यायका निम्ति लड्न सक्दैनन्, तबसम्म छोरीहरू यो सामाजिक अपराधको बन्धक बनेर बाँचिरहनुपर्छ । त्यसैले सरकार, निर्दोष निर्मलाहरूको अस्मिताको बलि चढाउनेलाई कानुनी दण्ड दिनुपर्छ ।
जबसम्म निर्मलाजस्ता नेपाली छोरीले न्याय पाउँदैनन्, तबसम्म विद्रोहको आगो बलिरहन्छ । न्यायका निम्ति अपराध र अपराधीको विरोधमा आवाजहरू बुलन्द भइरहन्छन् । (यो लेखकको निजी विचार हो । –सम्पादक)
