-तारा भट्टराई
लुक्दैन सत्य रुक्दैन आत्मा संसार लाई ढोगेर।
मर्ने हुँ मर्छु नगर चिन्ता अज्ञानता बोकेर ।।
अमुल्य चोला नझारी खोला समुन्द्र आँखाको ।
वसन्त लाग्दा फर्केर आउँछ गुराँस पाखाको ।।
जिन्दगीतिर नमानी पिर उत्सव मनाउँ ।
ज्युँदै छ प्राण चिन्ता र दुःख भुलेर रमाउँ ।।
छलेर तन भुलाई मन आफन्त रुवाए ।
जे जति पाए ज जस्को बाट उसैलाई गुमाए ।।
माया र मोह त्यागेर एक्दिन जल्नेछु चितामा ।
कृष्णको अर्ति पाएर मैले भागवत गीतामा ।।।
