बाबुराम अर्याल

विराटनगर जाँदै थिएँ । प्लेनमा म ढिलै पुगेको थिएँ । एकजना मेरो सिटको समानान्तर सिटमा बसेको महानुभाव एयर होस्टेससँग कुरा गर्दै थिए । पुरै अंग्रेजी (मिस्रित उच्चारण सहित) । एक छिनमा उनी पाईलट भएको ठाउँ (ककपीट)मा गए केहि बेर वार्तालाप गरे । प्लेन साविकमै डिले भैसकेको थियो । प्लेनको हिंड्ने तरखरमा थियो । मैले एयर होस्टेसलाई उड्डयन सुरक्षा उलंघनमा माफी माग्न भने । मेरो तर्क थियो, एक जना सिभिलियनलाई किन ककपीट भित्र लगियो ? त्यो उड्डयन सुरक्षाको गंभिर उल्लंघन थियो भन्ने मेरो दावी थियो ।

त्यसैमा ति महाशयले मलाई नै थर्काउन थाले । म भित्र गएकोमा तँलाई के को आपत्ति ? मलाई चिनेको छस ? मैले नचिनेको र चिन्न आवश्यक नभएको पनि वताए । मेरो चासो उड्डयन सुरक्षा उलंघन गरेको भन्ने मात्र सरोकार थियो । अनि उसले आफ्नो पहिचान बतायो । उ विराटनगर विमानस्थलको हाकिम रहेछ । उसले भन्यो, मैले उड् भने उड्छ नउड् भने उड्दैन । त्यो अधिकार हामी सँग हुन्छ भन्ने दावी पनि उसले गर्यो । विराटनगरको प्राविधिकको हैसियतमा त त्यो होला तर अहिले यात्रुको रुपमा रहँदा त होइन होला भनें । हामी चौविसै घन्टा ड्यूटीमा हो, हामीले जे गर्न पनि सक्छौं भन्यो । यति समय भित्रै उसले मलाई ओराल्ने धम्की दिइराखेको थियो, मलाई देखाइदिन्छु भन्दै थियो नभन्दै उसले एयरपोर्ट प्रहरी बोलायो, मलाई ओराल्ने आदेश दियो । 

अन्तिममा भित्रबाट मूल पाईलट आएर मलाई तपाई विराटनगर जानेकी ओर्लने ?  भनेर भन्यो, मानौं कि म बिराटनगर जाने बसमा कलंकीमा सहचालकसँग गलफत्ती गरेको जस्तो । भोलि पल्ट महत्वपूर्ण मुद्दा थियो, बिराटनगर उच्च अदालतमा । थप झगडा गर्नुभन्दा सरी भनेर उड्नु नै श्रेयस्कर ठानें । सवार यात्रु कोही कसैले केही चुक्क बोलेन । मानौंकी सुरक्षा संवेदनशिलता मेरो मात्र चासोको विषय थियो । महाशय मलाई धम्काउँदै थियो । ठेगान लगाई दिन्छु भन्दै थियो । नभन्दै विराटनगरमा अवतरण गर्ने वित्तिकै प्रहरी बोलाएर मलाई अभियुक्त झैं जिम्मा लगायो । 

मेरो सिटमा सँगै बस्ने एक जना महिला थिईन । उनी तात्कालिन संसदमा नेकपा (एमाले) तर्फबाट निरु पाल रहिछन् । मैले नाम त सुनेको, तर अनुहारले नचिन्ने । जहाज भित्रको गलफत्तिमा मलाई आफ्नो कारणले अरु यात्रुलाई डिस्टर्ब नगर्न सुझाएकी थिइन । 

ओर्लने क्रममा मलाई प्रहरीले पक्राउ गर्दै गर्दा चाही उहाँको कुनै गल्ति छैन है सम्म भनेकी थिइन । तर, बहालवाल साँसदले त्यसरी मौनता साँध्नु, त्यसमाथि प्रधानमन्त्रिको नजिकको व्यक्ति । के नीति बनाउलान यस्ताले । मेरो चासो उड्डयन तिरै थियो । म प्रहरीको जिम्मामा आईसकेको थिए । प्रहरीले मेरो मादक पदार्थ आदि परिक्षण गर्यो । केही पाउने कुरै थिएन । यो विचमा मैले पनि आफ्नो केही चिनजानको मान्छे सम्म सम्पर्क बनाईसकेको थिएँ । मलाई ति सिटौला थर भएको हाकिमको कचहरीमा लगियो । मलाई या त माफी माग्ने या दुव्र्यवहारमा मुद्दा फेस गर्ने विकल्प सुझाईयो । 

म मेरो मिसनमा थिइन, पक्षको आवश्कताले विराटनगर गएको थिएँ । मैले मेरो च्यालेन्ज भन्दा पनि पक्षको आवश्यकतालाई प्रधान मानें । भोलिको मुद्दामा प्रतिनिधित्व मूल कूरा थियो, हाकीमसँग टसल भन्दा पनि । म हाकिमसँग क्षमा माग्दै लागें ।

प्रसंग हवाई सुरक्षाको संवेदनशिलता न विमानस्थल हाकिमसँग रह्यो, न पाइलटसँग । एयर होस्टेस त विचरानै भईन । अनि हवाई दुर्घटना बारबार नभएक के हुन्छ त ? पोखरा दुर्घटनामा दिवंगत सबैको आत्माको चीर शान्तिको कामना गर्दै शोक संतप्त परिवार प्रति समवेदना प्रकट गर्दछु ।