रुषा थापा
नेपालमा दुई थरीका मानिस छन् । एकथरी राज्यलाई कर तिर्छन् । अर्कोथरी त्यँही करमा मोजमस्ती गर्छन् । महिलाको कोखमा गर्भ आएदेखि राज्यले कर लिन सुरु गर्छ । जन्मिएपछि पनि नमर्नुन्जेल उसले राज्यलाई कर तिर्नुका साथै देश विकासमा समेत योगदान पुप्याउँछ ।
नेताहरु कहिल्यै काम गर्दैनन् । जहिल्यै झुट्टो भाषण वा आश्वासन मात्र देखाउँछन् । नेताहरु जनताले तिरेकै करमै उपचार गर्छन्, विदेश भ्रमणमा जान्छन् अनि बिहान–बेलुका पनि जनताकै करबाट खाना खान्छन् । जनता पेट भरी नखाई, खुट्टामा चप्पल नलगाई राज्यलाई कर तिर्छन् ।
राजनीतिक दललाई भोट दिन्छन् । र, मुलुकको ऐन, कानून मान्छन् । उनीहरु बिरामी भएमा अस्पताल सुको छुट दिदैंन । उपचार नपाएर अहिले पनि कयौं नागरिकले अकालमै आफ्नो ज्यान गुमाउनुपरेको छ । यता, राजनीतिक दलका नेताहरु भने जनताले तिरेकै करबाट उपचार गराउन विदेश पुग्छन् ।
स्वदेशीमा राम्रो उपचार नहुने भन्दै उनीहरु सानोतिनो उपचारको लागि समेत विदेश पुग्ने गरेका छन् । हामी जनता मरेपछि पनि पैसा नतिरी पशुपतिमा लाश जलाउन पाइन्न । लाश जलाउन समेत लाखौं पैसा चाहिन्छ । बाँच्नुन्जेल राज्यलाई कर तिर्ने र देश विकास गर्ने जनता मरेपछि पनि राज्यलाई कर नतिरी उसको लाश जल्दैन ।
नेताहरुले जनताले तिरेको करमा अर्बो भ्रष्टाचार गरेका छन् । नेपाल नै धितो राखेर विदेशीसँग ऋण लिएर मोजमस्ती गरेका छन् । तर, यस्ता दलाली, भ्रष्टाचारी नेताहरुलाई भने मरेपछि पनि सरकारले सलामी दिन्छ । बाँच्नुन्जेल त यीनीहरुले जनताले तिरेको करमा मोजमस्ती गरे नै सँगै मरेपछि पनि जनताको कर खर्चिएर नै जान्छन् ।
जो व्यक्तिले बाँच्नुन्जेल राज्यलाई कर तिप्यो, राजनीतिक दललाई भोट हाल्यो, आफ्रनै देशमा रोजगारी गरेर परिवार पाल्नुका साथै देश विकासमा योगदान पुप्यायो, त्यस्ता व्यक्तिलाई सरकारले मरेपछि पनि करबिना लाश जलाउन दिदैंन ।
उपचार गर्ने पैसा नभएपछि आम सर्वसाधारण अस्पतालकै छतबाट हामफालेर आत्महत्या गरेको पाइन्छ । उपचार खर्च तिर्न नसक्दा कयौं अस्पतालले बिरामीको लाश नै नदिएको पनि घटना छन् । हामी जनता उपचार गर्ने पैसा नहुँदा कि त रोग पालेर बस्छौं कि त त्यँही रोगका कारण मछौं ।
सर्वसाधारणले बिरामी हुँदा एउटा सिटामोल समेत निःशुल्क पाउँदैनन् । सरकारले निःशुल्क दिएको औषधी समेत हेल्थ पोष्टका कर्मचारीहरु मेडिकलमा लगेर बेच्छन् । जनताले अहिले पनि निःशुल्क उपचार पाएका छन् ।
मुलुकमा २००७ मा होस् या २०४६ सालमा । चाहे त्यो २०६२–०६३ सालमा नै किन नहोस् । त्यो राजनीतिक परिवर्तनले नेताले गरेको होइन । जनताले गरेका हुन् । राजनीतिक परिवर्तन गर्ने समयमा नेताहरु भित्र लुकाए । जनता र तिनका छोराछोरीले गोली खाएर वा मरेर भएपनि मुलुकमा राजनीतिक परिवर्तन गरे ।
जो जनता मुलुक र परिवर्तनको लागि शहिद भए । उसको परिवारको अवस्था अहिले दयनीय छ । जो व्यक्तिले आन्दोलनको क्रममा आफ्नो छोराछोरी गुमाए, तिनका आमाबुबा अझै पनि धुरुधुरु रोएर बसिरहेका छन् । नेताहरुले कुनै पनि आन्दोलनमा आफ्नो छोराछोरी र आफन्त गुमाएनन् ।
२०५२ फगुल्न १ गते नेकपा माओवादी केन्द्रका अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डको नेतृत्वमा जनयुद्ध सुरु भयो । दश वर्षको अवधिमा १७ हजार नेपालीले आफ्नो ज्यान गुमाए । यी सबै जनता र तिनका छोराछोरी नै थिए । प्रचण्डका चार सन्तान छन् । तर, जनयुद्धको समयमा उनले आफ्नो सन्तान जोगाए । र, जनताका छोराछोरी मारे ।
पछि प्रचण्डको एक छोरा, एक छोरीसहित श्रीमती पनि मरिन् । आफ्नो परिवारको तीन सदस्य गुमाउनुपर्दा भने उनी रोए । यसबाट उनले पनि आफ्नो सन्तान गुमाउनुपर्दाको पीडा सहे । जनयुद्धमा लागेर घाइते भएकाहरु अहिले पनि उपचार नपाएर तड्पिएका छन् ।
जनयुद्धकै क्रममा अपांग भएकाहरु अहिले बाटोमा मागेर खाइरहेका छन् । जनयुद्धमा होमिएका माओवादीकै कार्यकर्ता समेत अहिले वैदेशिक रोजगारीका लागि विभिन्न मुलुक पुगेका छन् । जनयुद्धमा लागेकै कारण आफ्नो सम्पूर्ण सकिएपछि कतिपयले मानसिक सन्तुलन समेत गुमाएका छन् ।
जनयुद्धमा आफ्नो छोराछोरी गुमाएपछि कयौं आमाबुबा बुढेकालमा अाँसु झारेर बसिरहेका छन् । जनयुद्धमा आफ्ना परिवार, आफन्त गुमाएकाहरु अहिले प्रधानमन्त्री प्रचण्डलाई भेट्न सिंहदरदरबार छिर्न खोजेमा उनीहरु भित्र जान पाउँदैनन् । प्रचण्डले जनयुद्धमा आफ्नो एउटै सन्तान गुमाएनन् ।
अहिले एउटी छोरीलाई चितवनको भरतपुर महानगरको मेयर बनाएको छ त अर्को छोरीलाई स्वकीय सचिव । सँगै बुहारी र ज्वाईँलाई मन्त्री पनि बनाए त भाईलाई पनि सांसद बनाए । अनि सर्वसाधारणले के पाए ?
जनयुद्धमा आफन्त गुमाएकाहरुले के पाए ? हिजो जनयुद्धमा दाउरा सुरुवाल लगाएका जनतालाई शोषक, सामान्ती भन्दै माओवादीहरुले नै काटे । माओवादीको विरोधमा लेखेको भन्दै पत्रकारहरुलाई जिउँदै खाल्टोमा गाडियो । शिक्षकहरुलाई पनि विद्यालयबाटै समातेर गोली हानेर मारियो ।
आज प्रचण्ड आफैं दाउरा सुरुवाल लगाएर हिँड्छन् । अनि उनलाई कसले मार्ने ? यो प्रश्न अहिले देशैभरका जनताको मुखमा छ । हाम्रा देशका राजनीतिक दलका नेताहरु एक छाक समेत राम्रो खान नपाउने परिवारबाट जन्मिएका हुन् । तर, आज यीनै नेताहरुको अर्बोको सम्पत्ति छ । कसरी यत्रो सम्पत्ति आयो ?
यीनीहरुले बाँच्नुन्जेल त जनता र राष्ट्रको हितमा काम गरेनन् । देश धितो राखेर विदेशीसँग ऋण लिनुबाहेक केही जानेनन् । अनि यस्ता व्यक्ति मरेपछि पनि राष्ट्रको झण्डा ओढाउनु र सलामी दिनु जनता र राष्ट्रकै बेइज्जत हो । नेपालको जति पनि जमिन भारत र चीनले कब्जा गरेको छ । त्यो पनि यीनै नेताहरुको कारणले गर्दा हो ।
नेपाल धितो राखेर विदेशीसँग २७ खर्ब ऋण लिइएको छ । त्यो पनि जनताले लिएको होइन, नेताहरुले लिएका हुन् । बाबुराम भट्टराईले सदनमै उभिएर ०४६ सालभन्दा अघिपछिका सबै नेताहरुको सम्पत्ति छानबिन गर्न माग गरेका थिए । कुन नेता कुन परिवार र कस्तो परिवारबाट जन्मिएको जनतालाई स्पष्ट थाहाछ ।
आजै यीनीकै अर्बोको सम्पत्तिछ । अनि देश बेच्ने नेताहरुलाई मरेपछि सलामी दिनु राष्ट्रकै अपमान भएन र ? ंनेताहरुले देश र जनताका लागि के गरे ? नेपालीलाई विदेशीको दासी बनाएका छन् । विदेशी ऋणले देश डुबाएका छन् । र, आफ्नो देशको भूभाग अरु देशलाई जिम्मा लगाइसकेका छन् ।
अनि यस्ता फट्याहा, भ्रष्टाचारीहरु मर्दा जनता मलामी जानु कतिको उचित ? पशुपतिमा पैसा नतिरी लाश जलाइदैंन । तर, नेता मप्यो भने लाश जलाउने नाममा करोडौं भ्रष्टाचार हुन्छ । नेपाली कांग्रेसका नेता रामचन्द्र पौडेल राष्ट्रपति हुनेबित्तिकै पेट दुखाईको उपचारको निम्ति भारत पुगे ।
उपचारको लागि करोडौं खर्च भयो । जुन जनताले तिरेको कर थियो । चर्को आलोचनापछि राष्ट्रपति पौडेलले उपचार खर्च नलिने भन्दै राष्ट्रपति कार्यालयले नै विज्ञप्ति निकाल्यो । बिडम्बना, उनले पछि राज्य कोषबाट उपचार खर्च लिए । अनि यस्ता व्यक्ति राष्ट्रपति, प्रधानमन्त्री भएपछि देश र जनताको भलो हुन्छ ?
७७ वटै जिल्लाका जनता उपचारको निम्ति राजधानी आउँछन् । उपचार गर्दागर्दै सबै पैसा सकिएपछि उनीहरु अस्पतालमै मर्छन् । यता, लाश जलाउन पशुपति जाँदा पनि लाखौं पैसा चाहिन्छ । फेरि लाश जलाउन पशुपतिबाहेक अन्य कुनै ठाउँ छैन । अनि कर तिर्ने जनता ठूलो कि त्यो करमा मोजमस्ती गर्ने जनता ?
सरकारलाई पनि मरेको मान्छेको लाश जलाउन पैसा लिन लाज लाग्दैंन ? बाँच्नुन्जेल त ऊसँग कर उठाउँछ नै मरेपछि पनि कर उठाउँछ । जनताले मरेपछि पनि सुख पाउँदैनन् । बाँच्नुन्जेल सरकारले जनताको लागि केही गर्दैन । तर, मरेपछि पनि उसको लाश निःशुल्क जलाउन दिदैंन ।
जनता मरेको लाशमा समेत सरकारी कर्मचारी र नेताहरुले भ्रष्टाचार गर्छन् । अब सरकारले कि त गाउँगाउँमै अस्पताल पुप्याउनुपर्छ । नत्र पशुपतिमा लाश जलाउने व्यवस्था निःशुल्क गर्नुपर्छ ।
