कप्तान वा'ले चौतारीमा
डोको दाम्लो बुन्दै गर्दा
काङगडा र नालापानीका
कथा,गाथा भन्दै गर्दा
गर्वले,छाती ढक्क फुल्यो।
तर, 
कालापानी,सुस्ता मिचिदा
दशगजा र भन्सारमा छेकिदा
मुटुभित्र देश दुख्यो।
निन्द्राबाट ब्यूँझे जस्तै
हतासिएर देश खोजे
भावना,भुगोलमा खोजे
अँह,  कँहि भेटिन देश
रेडियो टिभी खोले
भाषणमा भेटे देश।
कम्युटर खोली हेरे
फेशवुकका,भित्ताहरूमा भेटे देश।

देशको भुगोल हुन्छ
मानचित्रमा हैन,यथार्थमा।
देशको भावना हुन्छ
बहकाईमा हैन
मन,मुटु र मष्तिश्कमा।
तर अँह ,
कही भेटिन देश
भावना र भुगोलमा,झनै भेटिन।
स्वार्थ अनुकुलका
देशभित्र पो खण्ड खण्ड
अरू देश भेटे।

टुँडीखेलको खुल्लामन्चबाट
देशको परिभाषा दिईन्छ।
अर्को आँउछ खण्डन गर्छ।
अर्कोले प्रतिकार गर्छ
देशको अर्थहिन परिभाषाको।
आन्तरिक निति फरक होला
देश प्रतिको निति साझा हुन्छ।
तर देशलाई विलो सम्झेपछि
हरेकका शव्दकोशहरूमा
देशको परिभाषा फरक पाईन्छ।

रानीपोखरीमा बल्छीं खेल्दै
साँझमा उङ्ने धरहरा जस्तो
नेताहरूको खोक्रो राष्ट्रबाद।
यहि राष्ट्रबादसगैं
फस्टाएको,विकृत राजनितिले
सेप लागेर,देश मरनच्याँसे हुँदा
हात्तिछाप नेता र
तिनका भिजिल्यान्तेहरू,देश चुसेर
किर्नो जस्तै मोटाएका छन्।
तिनलाई किन चाहियो,यथार्थमा देश 
मात्र भाषणमा भए पुगेको छ।

भाई फुट्दा गवार लुटिन्छ।
छिमेकीले दाउ पाउछन्।
कहाँ रहन्छौ र हामी 
यदि देशै नरहे।
त्यसैले 
म भन्दा माथि उठी
हामी भई फुक्नुपर्छ।
मेची दुस्ख्दा काली रूने
काली दुस्ख्दा मेची रूने
वोली जस्तो व्यवहार चाहियो।
नेपाल आमा भन्छिन् सधै
भावना र भुगोलमा देश चाहियो।

संखुवासभा
हाल, ईटहरी–६ सुनसरी