परदेश नजानू

ए उड्न लागेका मित्र,
मेरा प्रिय परदेशिन लागेका मित्र
मलाई फर्केर नहेरे पनि
आँशु नबगाई जानू,
उड्दा धर्ती हेर्दै उड्नू ।

मान्छौ भने मित्र
भारी बोक्न परदेश नजानू ।

खाडीको बालुवा चाल्दा
माटो फेरि भेटिएला, नभेटिएला
के थाहा गएको मानिस र
बगेको नदी
फर्केला नफर्केला
आकाशमुनि बादल पुग्न लाग्दा
झ्यालबाट धर्तीतर्फ चियाएर भए पनि हेर्नू ।
के थाहा बाकसमा फर्किदा
न धर्ती देखिन्छ
न मित्र
कसलाई के थाहा ?
कोको फर्किनेछ बाकसभित्र ।
साथी नबिर्सी पठाउनू
आमालाई आवाज र प्रियालाई शरीरको चित्र
माटोको बास्ना र आमाको काख कहिले नबिर्सनू ।

मान्छौ भने मित्र
भारी बोक्न परदेश नजानू ।

परदेशिन लागेका मित्र,
मलाई फर्केर नहेरे पनि
आँशु नबगाई जानू,
उड्दा धर्ती हेर्दै उड्नू।
कसलाई के थाहा ?
भोलि आँखा नहुने हो कि दिन नरहने हो ?

सजिलो छैन परदेशमा सुन कमाउन
सक्लाऊ नसक्लाऊ नुन समाउन
खोले पिठो यतै बारी खोस्री खानू
भारी नै बोक्न परदेश किन जानू ?

मान्छौ भने मित्र
भारी बोक्न परदेश नजानू ।

प्रिय मित्र, म गाउँमै हुन्छु
तिम्रा छोराछोरी पढाउँछु
बुढी आमालाई गाउँमै छाडेर
बिन्ती मित्र, श्रीमतीलाई शहर नपठाउनू
म छु नि गाउँमा छोराछोरी यहीँ पढाउनू ।

तिमी परदेश गएपछि खेतपाखा बाँझो पल्टिनेछन््
घरमा रावणले आँखा तर्लान्
जङ्गली स्याल र गिद्धहरूको छाया पर्न सक्छ
नरोपि उम्रिएको पीपलले पनि सह दिँदैन भन्छन्
प्रिय मित्र, सीताजस्ती तिम्रै सती भन्छिन्
तिमी नहुँदा तिम्रो घरले मात्र सह दिँदैन भन्छिन् ।

वराहक्षेत्र–३, हालः धरान–१३