प्रिय विमल,
उदाउन पनि अस्ताउनुपर्ने रहेछ ।
अरू उदाएर अस्ताउँछन्
विलीन हुन्छन् कुनै शून्यपथमा
अस्तित्वविहीन हुन्छन्
अलप हुन्छन्
तर तिमी भने
अस्ताएर उदायौ
अरूसरह न शून्य भयौ
न भयौ अस्तित्वविहीन
बरू अस्ताएपछि तिमी
कविताको बगैँचामा
रङ्गीविरङ्गी कविताहरू फुल्न थाले
कविताको गर्भबाट
कविहरूको उदय हुन थाल्यो
कविताको सौन्दर्यसँग लालायित भएर
पुतलीहरू आनन्दविभोर हुन थाले
इन्द्रेणीहरू कविताको मस्तकमा सजिएर
महोत्सव गर्न थाले
तिमी अस्ताएपछि
बस् उदाइरह्यौ कदापि नअस्ताउनेगरी ।

तिमी त पथप्रदर्शक हौ
हौ तिमी कविता
तिम्रै पदचापबाट
उदाउने गर्छन् अन्य कविताहरू
तिम्रै अनुकम्पाले
वसन्त छाउँछ कविताको भूगोलमा
तिम्रै महानताले
कवितामा रङ भरिन्छ
नभएको भए तिमी
एउटा छुट्टै कवितालोक बन्दैनथ्यो
नभएको भए तिमी
कविताहरूले भु्रणमै आत्महत्या गर्थे
नभएको भए तिमी
न कविता रहन्थ्यो
न कवि रहन्थ्यो
तिमी त कविताका ईश्वर हौ
र त बाँचिरहेछन् कविताहरू
कविताहरू मुस्कुराइ रहन्छन्
तिम्रै प्रतिविम्बलाई छातीमा राखी
कविताहरू अविरल यात्रामा छन् ।

प्रिय विमल,
उदाउन पनि अस्ताउनुपर्ने रहेछ ।