धर्तीको सुन्दर परिधान हो नारी
ममताको अटुट मुहान हो नारी
परागसेचनको ब्याड मात्र होइन
सृष्टिकै उज्यालो बिहान हो नारी


सर्वाेच्च शिखरमा पहिलो पाइला टेक्ने नेपाली
विश्वभर नै वीरताको इतिहास लेख्ने नेपाली
धर्तीको जिँउदो ईश्वरलाई किन पुज्दैन आज
गल्लीका हरेक ढुङ्गालाई देउता देख्ने नेपाली


न्यानो स्नेहिल ममताको सुमधुर सङ्गीत हो आमा
ब्रम्हाजीको आँगन भर्ने सुन्दर रक्तरञ्जित हो आमा
पगाली आफ्नै छातीको पर्वत अमृत धारा पिलाउन
प्रसवपीडाले कति हार नमान्ने अन्तिम जीत हो आमा ।

अहिंसाका सुन्दर काव्यहरूमा सदा उच्च तिमी छौ
प्रेम र करूणाले बनेको शान्तिको अग्रदूत तिमी हौ
तिम्रो प्रवेश दिलमा भए झलमल हुन्छ चित्त जनको
उद्दीप्त ज्ञान प्रकाशपुञ्जको मुहान जो बुद्ध तिमी हौ ।


पौरखी हातहरू यही माटोमा खसाउन पाए
धर्तीको माटो हाम्रै पसिनाले रसाउन पाए
समृद्ध बन्थ्यो होला देश परदेशिने मनहरू
स्वदेशी घर आँगन वरीपरी बसाउन पाए


सुखदुःखले बयली खेल्ने आँगन हो नारी
सुखेनी जमिन रसिलो पार्ने सावन हो नारी
कलुषित उछ्वास फाल्ने रछ्यान होइन
कञ्चन पहाडी झरनाको पावन हो नारी ।