खुर्शीदसँगै लुटियो खुशी

इटहरीः बिहीबार दिउँसो सुनसरीको हरिनगर गाउँपालिकाको वडा नम्बर २ को भुटाहा बजारमा टायर बलिरहेको थियो । संविधानको विरुद्धमा सडक तातिरहेको थियो । गाउँका युवा कोही रमिता हेर्न त कोही टायर बाल्नमा व्यस्त थिए । तर टायर बलिरहेको भुटाहा बजारको दियो निभेको कसैले पत्तै पाउन सकेनन् ।

भारतीय सुटरको एक समूहले भुटाहा बजारको आशाको दियो खुर्शीद आलमको प्राण लियो । नजिकैको एक सार्वजनिक स्कुलको बैठक सकेर घर फर्कने क्रममा उनीमाथि गोली प्रहार भएको थियो । भारतीय नम्बर प्लेटका २ वटा मोटरसाइकलमा आएका सार्पसुटरको गोली खुर्शीदले थाम्न सकेनन् । उनी जमिनमा लडे । नजिकै रहेकी खुस्बु अन्सारी हेरेको हेर्यै भइन् । केही बोल्न सकिनन् । जब अपराधी भुटाहा छाडेर भारतीय भूमि पुगे तब मात्र गाउँमा होहल्ला शुरु भयो । बिनाअवरोध नेपाल छिरेका अपराधीले छिनभरमै भुटाहाको खुशी लुटेर लगे ।

टायरका धुवाँको मुस्लोसँगै भुटाहाबासीको मनको मुस्लो पनि मडारिन थाल्यो । सम्पूर्ण बजारमा कोलाहल मच्चियो । घरमा रहेका मुस्लिम महिलाहरु सडकमा आएर चिच्याउन थाले । संविधानको विरुद्धमा टायर बाल्ने युवाले खुर्शीदहत्याको विरुद्धमा टायर थपे । सम्पूर्ण गाउँले आन्दोलन गर्न थाले, ‘हमार खुर्शीद फिर्ता दो ।’ ‘अपराधी पुलिस मुर्दावाद ।’

खुर्शीदको अन्तिम प्राणका साक्षी थिए उनका छिमेकी समिदमिया । आन्दोलनको बीचमा चर्को स्वरमा चिच्याउँदै थिए उनी । नेपाल प्रहरीको असहयोगकै कारण अपराधी पक्राउ गर्न नसकिएको उनको भनाइ थियो । प्रहरीले पैसा खाएको भरमा अपराधी छाडेको उनी आरोप लगाउँदै थिए । उनको नजिकै रहेका प्रहरी सुनेको नसुन्यै गरिरहेका जस्ता देखिन्थे । उनकै साथमा थिए जमिम मियाँ पनि । समिदकै भनाइलाई साथ दिँदै उनी पनि नेपाल प्रहरीमाथि नै दोष थोपरिरहेका थिए ।

सम्पूर्ण गाउँलेहरु सडकमा थिए । प्रहरीले खुर्शीदको शव पोस्मार्टम गर्न लैजाने बताइरहेको थियो । तर स्थानियले अपराधी पक्राउ नगरी शव उठाउन नदिने बताइरहेका थिए । प्रहरीमाथि नै जाइलागौँलाझैँ गरी आन्दोलन भइरहेको थियो । टायरको धुँवा हराउँदै गए पनि स्थानीयको स्वर चर्कँदै गइरहेको थियो ।

केही समयको आन्दोलनपछि समूहमा भेला भएर दुखेसो गर्न शुरु गरे स्थानीयले । त्यसै क्रममा एक समूहमा रहेका मुजम्मील मियाँ भन्दै थिए, ‘आँखामा राख्दा पनि नबिझाउने मान्छेले ती चोरहरूको के बिराइदिएछ ?’ उनले यसो भनिरहँदा उनको छेउछाउका कसैले केही बोल्न सकेनन् । एकअर्काको मुख हेर्र्दै टोलाइरहे ।

खुर्शीदको शवनजिकै प्रहरीले घटनाको मुचुल्का बनाइरहेको थियो । प्रहरी अधिकारी पनि अन्योलमै देखिन्थे । हरेकका आँखा रसाएका थिए । कोही खुलेर बोल्न सक्ने अवस्थामा थिएनन् । कोही मौन त कोही आक्रोशित थिए । खुर्शीद जस्तो मान्छे असुरक्षित भएको गाउँमा आफूहरु कुनै न कुनै बेला मारिन सक्ने उनीहरूको चिन्ता थियो । बेचैन मुद्रामा गाउँलेहरू कुरा गरिरहेका थिए ।

खुर्शीद एक स्कुलका सञ्चालकमात्र थिएनन् नेकपाका स्थानीय नेतासमेत थिए । गाउँलेको आशाका केन्द्र पनि थिए । ४ छोरी, ३ छोरा र श्रीमतीका साथ बस्दै आएका खुर्शीद,समाजकै अभिभावक थिए । गाउँमा कसैलाई केही समस्या प¥योे भने खुर्शीद नै अन्तिम विकल्प थिए । कसैका छोराछोरी बिरामी भए भने अस्पतालसम्म पु¥याउँथे उनी । गाउँमा दुःखबिराम परेको बेला सोधीखोजी गरिरहन्थे उनी ।

गाउँले बीचको झगडा होस् या मुद्दा मामिला उनी आफैँ मिलाइदिन्थे । त्यसैले खुर्शीद भुटाहाका सर्वमान्य थिए । उनी भुटाहा बजारको खुशीको स्रोत नै थिए । कसैको दुःख देख्न नचाहने खुर्शीद अन्ततः कहिल्यै दुःख देख्न नपर्ने गरी बिदा भए ।
उनको घर मस्जिदनजिकै छ । बाटोबाट स्पष्ट घर देख्न नसक्ने गरी मस्जिदको उत्तर दिशामा उनको घर छ । अधिकांश मुस्लिम समुदायको बसोबास रहेको भुटाहा बजारमामात्र १० वटा मस्जिद छन् । उनी पनि मुस्लिम दस्ता मर्काकाजु इस्ला स्टेटका केन्द्रीय सदस्य हुन् ।

खुर्शीदसँगै शोकमा डुुबेको भुटाहामा अहिले संन्नाटा छाएको छ । कोही पनि खुलेर बोल्न सक्ने अवस्थामा छैनन् । भुटाहा टुहुरोजस्तै भएको छ । बजार पसल बन्द छन् । विद्यालय खुल्न सकेका छैनन् । कोही नयाँ मान्छे आयो भने शङ्का गर्ने अवस्थामा पुगेका छन् स्थानीय ।

‘कोहीसँग बोल्नुपर्यो भने पनि नहाँसी बोल्नुहुन्नथ्यो,’ स्थानीय अलिया अन्सारीले रुँदै भनिन्, ‘कसैलाई केही नभन्ने, सबैसँग मिलेर बस्ने मान्छे हुनुहुन्थ्यो । उहाँ सम्पूर्ण गाउँलेको खुशी हुनुहुन्थ्यो ।’