मलाई अध्यात्ममा निकै रुचि र विश्वास थियो । ध्यान विधि सिक्नका निमित्त केही वर्षयता म आश्रमको खोजीमा थिएँ । साधना पथमा अघि बढ्नका लागि गुरुको महत्व र आवश्यकताबारे धेरै पढेकी पनि थिएँ । र, गुरुको खोजीमा थिएँ ।
एकदिन मेरो काका घर आउनु भएकोबेला भुसमाधीमा ९ दिन माटोमुनि बसेर चमत्कार गरेका एक योगीको भिडियो देखाउनु भयो र ती योगी आफ्नो गुरु भएको जिकिर गर्नुभयो ।

उनसँग निकै दुर्लभ ध्यानविधि रहेको र उक्त साधनाको ५ दिने शिविरको सञ्चालन हरेक महिना भइराखेको कुरा काकाले गर्नुभयो । विशेषतः उनले शक्ति पातका माध्यमबाट कुण्डलिनी शक्ति जागरण गरी साधकको अधोगतिमा रहेको चेतनालाई मोक्षतर्फ लाने विश्वास दिलाए ।

हुनपनि ९ दिनसम्म विनाअक्सिजन जमिनमुनि समाधी बस्नसक्ने र शक्ति पातद्वारा कुनैपनि व्यक्तिको कुण्डलिनी जागरण गरी सहस्रा र चक्रसम्म भेदन गरेर साधकलाई सांसारिक जन्म र मृत्युको चक्रबाट मुक्त गर्नसक्ने क्षमता भएका सद्गुरु श्री श्री श्री १००८ वैष्णव डा.कृष्णदास महाराज भनी सामाजिक सञ्जाल, राष्ट्रिय दैनिक अखबार, टेलिभिजन र युटुब च्यानलमा समाचार र अन्तर्वार्ताआइरहेकै थिए ।

काकालाई के साँच्चै नै यस मार्गबाट मुक्त्ति सम्भव छ ? भनी सोध्दा यो मोक्षोपाय पथ नै रहेको बताउनुभयो । त्यसपस्चात हामी स–परिवार आश्रम गयौं ।

ध्यानको पहिलो दिन अचम्मका अनुभूति भए शरीरमा स्वतः कम्पन हुँदै थियो र अनैच्छिक र स्वचालित रूपमा हास्य, रोदन, आसन, प्राणायाम, हस्तमुद्रा र जाप प्रादुर्भाव हुँदै थिए ।

यी आश्चर्यजनक अनुभवहरूसँग मलाई यस्तो लाग्यो कि मैले ध्यान गर्ने अद्भूत ठाउँ फेला पारेको थिएँ ।

साधना राम्रो लागेतापनि म कृष्णदासको प्रवचनको कहिले पनि प्रशंसक भइनँ ।

आश्रममा जानुभन्दा पहिले पनि म युटुबमा धेरै सन्त, योगी, गुरूहरूका आध्यात्मिक प्रवचन सुन्नका लागि आफ्नो धेरैजसो समय खर्च गर्थें ।

मैले युटुबमा सुनेका व्यक्तिहरूले धेरै तार्किक रूपमा बोल्थे तर मेरो नयाँ आश्रममा सबै गुरु भक्तिका बारेमा मात्र बोल्दथे ।

यस्तो लाग्यो उनी सँधै मेरो शिष्य किन बन्नुपर्छ भन्ने बारेमा मात्र प्रवचन दिनेगर्थे । धेरै आध्यात्मिक प्रवचन सुनेकी मलाई उनको कुरा सँधै शंकास्पद लाग्थ्यो । मैले धेरै किताब पनि पढेकी थिएँ ।

श्रीलाप्रभुपादका पुस्तक वैष्णव परम्परामा नैआधारित थिए । तर पनि कृष्णदास र अरु वैष्णव परम्पराका गुरुका प्रवचनमा म निकै अन्तर देख्थें । वैष्णव परम्परा जुन भक्तिमा आधारित छ त्योसँग उहाँको सिद्धान्त केही पनि मेल हुँदैन थियो ।

गुरुभक्तिको मात्र प्रचार हुने त्यो आश्रममा गुरुको विरुद्ध सोच्नुलाई सबैभन्दा ठूलो पाप हो र भक्तिमा शरणागत भएपछि कुतर्क गरे गुरुद्रोह हुने भनेर डरको खेती गरिन्थ्यो ।

त्यसैले सुरुका वर्षहरूमा धेरै आश्रम जाने गरिनँ । तर २०७२ मा आञ्जनेय युवा समूह स्थापना भएसँगै मेरो आश्रम जानेक्रम बढ्यो । यो समूह कृष्णदासकै निहितमा थियो ।युवा समूहका साथीहरू कोमल हृदयका थिए ।

भजनकीर्तन खुब राम्रो गर्थे । सँगै भजनकीर्तन गर्नु, साधना गर्नु, सेवा गर्नुको आनन्द छुट्टै थियो । र एकापसमा निकै आत्मियता बढेको थियो ।

यसैक्रममा कृष्णदासको जन्मदिनको लागिआञ्जनेय समूहलगायत आश्रमका अरु व्यक्ति स्वयंसेवक बन्ने कुरा भयो । मैले एउटा ठूलो जिम्मेवारी लिएकी थिएँ, जसको कारण कृष्णदासले मेरो फोन नम्बर मागे ।

फोनकलमा अध्यात्मिकभन्दा पनि उनी मेरो निजी जीवनको चासो धेरै राख्थे । मेरो कोही प्रेमी छ कि छैन र केटा साथी छ कि छैनन् भनेर प्रश्न सोध्थे ।

मैले प्रेमी नभएको र मलाई विवाहमा पनि रुची नभएको बताएपछि पहिला प्रेमी थियो कि थिएन, थियो भने कति नजिक थियो जस्ता प्रश्न गर्न थाले ।

यस कुरासँगै उनले मलाई तिम्रो पति पनि छैन प्रेमी पनि छैन अब भगवानलाई नै आफ्नो प्रेमी सोच, पति सोच भने । यतिसम्म त ठीकै थियो तर पछि के पनि थपे भने भगवान भनेको गुरु हो । यस्तो दुईअर्थ लाग्ने कुरा गरेपछि मलाई उनमा शंका निकै नै धेरै लाग्न थाल्यो ।

त्यसपछि उनले आफैंले फोन गरेर मैले भनेको अस्तिको कुराको गलत अर्थ नलगा नि फेरि, भक्तिमा सहयोग गर्न खोजेको, गुरु र शिष्यको सम्बन्ध श्रीकृष्ण र अर्जुनजस्तो शखाभावको हुनपर्छ भन्दै शब्दजालले मेरो शंका दुर गर्न कृष्णदासले प्रयास गरे ।

तर पनि मनमा शंका रह्यो ।आश्रमका साथीहरू भेट्दा र उनीहरूको गुरुभक्ति सुन्दा मैले कतै उल्टो त बुझिनँ जस्तो पनि लाग्दथ्यो तर पनि मनको कुनै कुनामा शंका सँधै थियो ।

त्यसपछि धेरै महिना कृष्णदासले फोन गरेनन् मैले गर्ने त कुरै भएन । साथीहरूले गर्दा कहिलेकाहिँ आश्रम जानेक्रम थियो तर विश्वास भने कम हुँदै थियो ।

साधनामा विचित्र अनुभवका कारण चटक्कै आश्रमबाट निस्किन भने सकिएको थिएन ।

केही महिनापछि उनले मलाई फोन कलमा सन्यासको बारेमा के सोचिरहेको छौ भनेर सोधे । आफ्ना बुबाआमाको ख्याल राख्नुपर्ने हुनाले म अझै काम गर्न चाहान्छु भनी बहाना देखाउँदै आफूले सन्यास लिन नचाहेको बताएँ।

उनले मलाई सन्यास मात्र एक तरिका हो भन्ने सोच्न बाध्य पारे । उनले मलाई फोन गरेर सन्यास लिनु एकमात्र मार्ग हो भनेर सम्झाउन धेरै समय खर्च गरे । धेरैजसो उनी फोनमा मात्र कुरा गर्छन् ।

फोन कलको ९५ प्रतिशत उनको भाषण र ५ प्रतिशत मैले “प्रणाम र हुन्छ” गुरूदेव भनेको रेकर्ड होला । म यसको बारेमा सोच्नेछु भनेँ । यस्तो वार्तालाप धेरै लामो समयसम्मको लागि चलिरह्यो ।

उनले मलाई फोनमा उनीसँग कुरा गरेको कसैलाई नबताउन र सबै मेसेज मेटाउन भने । आफू सिद्ध भएको कारणले त्यसो नगरे आफूले सबै पत्ता लगाउन सक्ने उनले बताएका थिए ।

उनले मलाई भनेका सबै चिजहरूको दोहोरो अर्थको हुन्थ्यो । मेरो जीवनमा एउटा यस्तो समय आयो, मैले रातको समयमा रूँदै सही मार्ग देखाउन मद्दत गर्न परमेश्वरलाई प्रार्थना गर्थें ।

एक दिन भगवानले बाटो देखाइदिनुभयो । गुरुले मलाई कल गरेर म घरमा एक्लै छु कि भनेर सोधे ।मैले हो म एक्लै छु भनेर जवाफ दिएँ ।

उनले मलाई आफू त्यहाँ भएको भए के गर्छौ भनेर सोधे । मैले केही बोल्नुभन्दा पहिले उनले के म तिमीलाई छुन सक्छु भनेर भने । मैले उनलाई तपाईंको उक्त कुराको मतलब के हो भनेर सोधें ।

यत्तिकैमा उनले आश्रमको मान्छेको नाम लिएर के तिमीले उसलाई छोएको छैनौं भनेर प्रश्न गरे । उनको कुरा सुनेर म हैरान भएँ ।

उनी गुरु भाइ हो, उनले धेरै आध्यात्मिक पुस्तक पढेको कारणले हामी कुराकानी गर्छौं । के तपाईं सिद्ध हुनुहुन्न र ?

तपाईं सिद्ध हुनु भएको भए म कस्तो किसिमको मान्छे हुँ भनेर थाहा पाउनुपर्ने हैन र ? भनी प्रश्न गरेँ । उनले आफूसँग मान्छेको जीवनको विवरण हेर्न को लागि समय नरहेको बताए ।

मलाई घर छोड्नका लागि दिइरहेका भाषणहरू काम गरिरहेको छ कि भनेर जाँच्नका लागि म कहिले विवाह गर्छु भनेर पनि सोधे ।

मैले मलाई थाहा छैन भनेर जवाफ फर्काएँ । एक दिन उनले मलाई भने “यदि तपाईंले विवाह गर्नुभयो भने तपाईंले आफ्नो श्रीमानसँग यौन सम्बन्ध राख्नुपर्छ त्यसो गर्दा तपाईं आत्मिक रूपले तल गिर्नुहुन्छ ।

तर यदि तपाईं सन्यास लिएर मसँग यौन सम्बन्ध राख्नुहुन्छ भने तपाई स्वतन्त्र हुनु हुनेछ । गोपीहरू पागल थिए ? गोपीहरूले श्री कृष्णलाई माया गरेनन् ? तपाईं सोच्दै हुनुहुन्छ कि कसरी म तपाईंलाई पर्याप्त समय दिनेछु ।

किनकि मसँग अरू धेरै महिला सन्यासी छन् तर चिन्ता नलिनुहोस् तपाईंहरू सबैले मेरो समान प्रेम पाउनुहुनेछ ।”
मैले सिद्ध पुरुष कहलिएको व्यक्त्ति कसरी यति दुष्ट र लाटो हुनसक्नुहुन्छ होला भनेर सोचेँ । उनको कुराले म स्तब्ध भएँ । मैले सोचेको थिइनँ कि उनी पनि यस्तो छन् ।

मैले उनलाई एक ब्रम्हनिष्ठ, ब्रम्हचारी साधु गुरु सोचेको थिएँ । उनले “म तिमीलाई मेरी पत्नी मान्छु” समेत भने ।

धेरै महिनापछि कृष्णदासले मलाई फोन गरे । मैले उनलाई सक्केसम्म गाली गरेँ । मबाट गाली खाएपछि उनले मेरो बारेमा धेरै नराम्रो अफवाहहरू फैलाउन थाले जसकारण आश्रमका सबैले म चरित्रहीन केटी हुँ भनेर विश्वास गर्न थाले ।

एक समयमा उनले मलाई अपहरण गर्ने योजना गरिरहेका कुरा पनि सुनेँ । म हिन्दू भएर पनि मुस्लिम जस्तो हिजाब लगाएर हिँड्नुपर्ने दिनसमेत आए ।

मसँग ठोस प्रमाण नभएको कारणले म पुलिसमा जान पनि सक्दिन थिएँ ।

उनीसँग ठूलो राजनीतिक शक्ति भएको र कुनैपनि कदम चाल्नसक्ने हुँदा प्रमाण भएका मेरो केही साथीहरूले भने पुलिसकोमा गएपनि न्याय पाइँदैन भनेकोले उजुरी दिन सकिनँ ।

यस फोनकलपछि मेरो कुरा पहिला आश्रम छोडेका एक दाजुसँग भयो । उहाँले भन्नुभयो कृष्णदासका आश्रमका सन्यासी युवतीहरू सन्यासी नभएर उनकी पत्नी हुन् ।

उनलाई पनि यो कुरा थाहा रहेछ भनेर म अचम्ममा परें । मलाई भनेका कुराले प्रस्ट हुन्थ्यो उनको सन्यासी युवतीहरूसँग कस्तो किसिमको सम्बन्ध छ भनेर ।

दाजुबाट मैले कृष्णदासका पहिलेका बलात्कारका घटनाहरूका बारेमा पनि जानकारी पाएँ ।

यति मात्र नभएर आफूलाई पीएडी डाक्टर भन्ने कृष्णदास आठ कक्षा फेल हुन् भन्ने थाहा पाएँ । उनले कसरी ईश्वरको नाम बेचेर आफूलाई ईश्वर भनेर ईश्वरको नाममा व्यापार गरिरहेका छन् भन्ने प्रष्ट भयो ।

बाकसमा छिरेर गरिएको समाधी प्रदर्शन पनि आफ्ना केही सहयोगीका मद्दतबाट सफल पारिएको एउटा नाटक मञ्चन हो भन्ने कुरा थाहा पाएँ ।

यस अन्तरालमा मैले विभिन्न विश्वप्रसिद्ध सन्तका उपदेश सुनें ।

विद्वतवर्गसँग भलाकुसारी, र आधिकारिक व्यक्तिका छत्रछायाँमा शास्त्र अध्ययनमा जोड दिएर अध्ययनका क्रममा समाधी प्रदर्शन गर्ने कुरा शास्त्रसम्मत छैन भन्ने कुरा पनि बुझें । वैष्णव परम्पराको सम्पूर्ण सम्प्रदायमा महिलालाई सन्यास लिन बर्जित छ ।

आफ्नो अभिष्ट पूरा गर्न वैदिकशास्त्र र सम्प्रदायकै दुरूपयोग गरी महिलालाई सन्यास दीक्षा दिएसरी राख्नुले यीनको गुरुपदवीमा प्रश्नचिन्ह खडा हुन्छ ।

साथै आफ्नो सम्प्रदाय र शास्त्रको आधारभूत ज्ञान पनि नभएको र आश्रमभित्रै घटिरहेको अनैतिक क्रियाकलापले यीनको शिद्धता कहाँसम्म सत्य हो भन्ने कुरालाई संकेत गर्दछ ।

कृष्णदासले सँधै रामचरित्र मानसबाट उदृत गर्ने गरेको चौपाही “कर्मप्रधानविश्व रचि राखा । जो जस करही सो तस फल चाखा” अर्थात आफूले जस्तो कर्म गरिन्छ, फल त्यसै स्वरुपमा पाइन्छ । आज उनी आफैंमा लागू भएको छ । पाप धुरीबाट कराउँछ भन्ने हो रहेछ ।

ढोंगी कथित सिद्धबाबा कृष्णदासको घिनलाग्दो कर्तुत आखिर खोलिएरै छाडेछ । एक महिला अनुयायीले हिम्मत गरेर पूर्ण होसहवासमा उनको घिनलग्दो हर्कत बाहिर ल्याएर छोडिदिइछन् । उनी धन्यवादकी पात्र हुन् ।

उनले साहस गरेकी छन् । सुनेको छु अनेक ढोंग गरेका थिएरे कृष्णदासले आरोपबाट जोगिन । तर उनको केही लागेनछ ।

उनलाई पहिले अदालतले धरौटीमा छोडेपनि पीडित महिलाले थप संघर्ष गरेपछि उनलाई हाईकोर्टले जेलमा राख्न आदेश गरेछ ।

जेलमा बस्नुपर्छ भनेर भागेका कृष्णदास उनलाई संरक्षण दिनेहरूको चौतर्फी दबाब र योजनापछि फेरि अदालतमा हाजिर भएर जेलमा बसेका छन् रे ।

उनलाई प्रभावमा परेर अदालतले छाडिदिन पनि सक्छ । उनका पहुँचवाला संरक्षकहरूले उनलाई फेरि सिद्धबाबा भनेर आश्रममा लगेर पुनर्स्थापित गराउन पनि चलखेल गर्नसक्नेछन् ।

किनकि धर्मको आडमा सत्ता चलाउनेहरूअझै धेरै सक्रिय छन् । पहुँचवाला र सत्ताधारीहरूले नै पाखण्डलाई संरक्षण दिनेगरेका छन् ।

पछिल्लो समयमा इसाई र अन्य हिन्दू धर्म विरोधी शक्तिले षड्यन्त्र रचेर आफूलाई फसाउन खोजेको भनी पन्छिन खोजेका कृष्णदास जस्ता साधुको भेषमाआएका ढोङ्गी नै वैदिक सनातन संस्कृतिका असली धमिरा हुन् ।

(आफ्नै अनुयायी महिलालाई बलात्कार गरेको आरोपमा सुनसरी कारागारमा हाल पूर्पक्षका लागि बन्दी रहेका कथित सिद्धबाबा भनिने कृष्णदास गिरीकी एक अनुयायीसँग गरेको कुराकानीमा आधारित)-कोशीअनलाइनबाट