इटहरीः विश्व सुसमाचार समाज (सियोन) पीडित अभिषेक कार्की र आयुसा चौधरीले आफ्नो पीडा बाहिर ल्याएसँगै सियोन चर्च पीडितहरू खुल्न थालेका छन् । यसै क्रममा २५ वर्षीय ओपिन साह पछिल्लो पटक खुलेका हुन् ।

उनको पीडा कम दर्दनाक छैन । धनुषाको जनकपुर घर भएका उनी आफ्नो पीडा सुनाउनकै लागि इटहरी आएका हुन् । यसअघि अभिषेक कार्की, आयुसा चौधरी र राजेन्द्र सिटौलाले आफ्नो पीडादायी अुनभव बाहिर ल्याएका थिए । शरीरमा दागैदाग भएका ओपिन साहले आफूलाई पास्टरले हदैसम्मको दुःख दिएको सुनाए ।

सन् २०१३ मा उनी सियोनमा आबद्ध भए । त्यसबेला इटहरी सियोनका प्रमुख कोरियाली नागरिक ‘सन जे हुन’ थिए । जसले इटहरीमा अभिषेक र आयुसामाथि हातपात गर्न लगाएका थिए । इटहरीमा केही दिन बसेपछि तिनै ‘सन जे हुन’ ले उनलाई इनरुवा पठाए । इनरुवा सियोनका प्रमुख थिए केशव दुलाल ।

इटहरीमा रहँदा कोरियाली नागरिकले अगमवक्ता (प्रमुख)ले जे भन्यो त्यही मान्नु भनेर अह्राएका थिए । ‘अगमवक्ताले भनेको नमाने प्रभु रिसाउनुहुन्छ र तिमी व्यभिचारी देखिन्छौ’ भनेका थिए । केही दिन चर्चमा नियमित प्रार्थना गरेपछि दुलालले उनलाई काममा पठाउन थाले । घर बनाउने मिस्त्रीको काम गर्थे उनी । दैनिक ४ देखि ५ सय रुपैयाँ कमाइ भए पनि सबै उनले पास्टरलाई नै बुझाउँथे ।
उनीजस्तै अन्य दुई युवक पनि यसरी नै काम गर्थे र पैसा बुझाउँथे । हरेक शनिबार बिदा हुन्थ्यो । त्यस दिन पास्टर दुलालले उनीहरूलाई २ सय ५० रुपैयाँ दिन्थे । पछि केही गल्ती नगर्दा पनि तैँले नै गरेको होस् भन्दै दुलालले उनलाई धम्क्याउन थाले । इटहरीमै उनले अगमवक्ताले भनेको जे कुरा पनि मान्ने कसम खाएका थिए । तर आफूले नगरेको कुरामा पनि आरोप लगाएर ‘हो’ भन्न लगाउन थाले । धेरै दबाब आएपछि उनी भागेर घर गए ।

घरमा उनलाई हेर्ने नजर राम्रो थिएन । के गर्ने, कसो गर्नेमा उनी सोचमग्न भए । त्यहीबेला चर्चबाट बारम्बार फोन आइरहेको थियो । ‘कोरियन पास्टरले भनेको एकपटक आउनू रे’ भन्दै फोन गयो । त्यसपछि उनी इनरुवा आएको उनले बताए ।

लेटाङमा बिना पारिश्रमिक पास्टरको घर निर्माण
इनरुवा आएको केही दिनमै दुलालले मोरङको लेटाङ जान अह्राए । ओपिन लेटाङ गए । लेटाङ सियोनका पास्टर राजन श्रेष्ठको घर बनाउने काममा लागे उनी । करीब २ महिना काम गरेपछि उनी इनरुवा फर्किए । लेटाङमा १ रुपैयाँ पनि पारिश्रमिक नदिई काम लगाएको उनी सुनाउँछन् ।
पछि लहान गएर काम गरेको पैसा पनि सबै उनै दुलालले लगे । परमेश्वरको लागि भन्दै सबै पारिश्रमिक दुलालले लगेको उनले बताए । ‘खान पनि नदिने । कतै हिँड्न डुल्न पनि नदिने । कोहीसँग बोल्यो भने किन बोलिस् भन्दै कुट्ने,’ उनी भन्छन्, ‘तँ धोतीलाई भन्दै लातीले कुट्थ्यो । हरेक वाक्यमा धोती भनेर बोलाउँथ्यो । धेरै पीडा भएपछि एक्लै बसेर रुन्थेँ ।’ आफ्नो पीडा सुनाउने कोही नभएपछि लेटाङ सियोनका पास्टर राजन श्रेष्ठलाई उनले सबै कुरा सुनाए ।

पछि इटहरी सियोनबाट राजेन्द्र कार्कीलाई इनरुवा पठाइयो । उनले राजेन्द्रलाई पनि आफ्नो पीडा सुनाए । उनले पनि अब त्यस्तो केही नहुने भन्दै आश्वासन दिए । त्यसको २ हप्तापछि राजेन्द्र कार्की र केशव दुलालले उनलाई चर्चको एक कोठामा बोलाए । मध्यरातमा उनलाई केरकार गर्न थाले । मोबाइलले भिडियो खिचेको आरोप लगाउँदै कुटपिट गरेको उनी बताउँछन् ।

यसरी शुरु भयो यातनाको क्रम
उनका अनुसार भिडियो खिचेको हो भनेर उनको मुखबाट बोल्न धेरै कोशिस गराइयो । उनले झुटो कुरा बोलेनन् । तर अगमवक्ता (प्रमुख)ले ३ पटकसम्म जे भने पनि मान्नुपर्ने बाध्यता थियो । आफूले नगरेको गल्ती किन स्वीकार्ने भनी झुटो नबोलेको उनले बताए ।

‘मलाई हात समाएर कुटेको कुटै गरे । धेरै बेर कुटे । तर मैले होइन भनिरहेँ,’ उनी भन्छन्, ‘त्यति गर्दा पनि भिडियो खिचेको मैले हो नभनेपछि राइफल ल्याएर छातीमा तेर्साए । केटी जिस्काएको र भिडियो खिचेको हो भन् भने ।’

राइफल छातीमा तेस्र्याएर ‘म ५ सम्म गन्छु हो भनिनस् भने गोली ठोकिदिन्छु’ भनेर पास्टरले भने । राइफलले छातीमा घोचेको उनले बताए । त्यसपछि चक्कु निकालेर जथाभावी चिर्नुका साथै हात पछाडि राखेर किला ठोकेको उनले सुनाए । पास्टर राजन श्रेष्ठले सिसाको बोतलले आफ्नो पेटमा हानेको उनले रुँदै सुनाए ।

उनी सम्झन्छन्, ‘म जे भन्छु त्यो सबै मैले गरेको हुँ भन् भन्दै दुलालले कुटिरहे । अहिले त हो भन्छु तर परमेश्वरलाई होइन भन्ने थाहा छ भन्दै मैले सबै हो भनेँ ।’ आफूले बोलेको रेकर्ड गरेर सबै विश्वासीलाई सुनाएको र त्यसपछि सबै विश्वासीले आफूलाई गाली गर्न थालेको उनले बताए ।

अर्काे दिन पास्टरको कोठामा बोलाएर ‘किन यस्तो अपराध गरिस्’ भन्दै रातभर कुटेको उनी सुनाउँछन् । राजेन्द्र कार्की र केशव दुलालले नङ काट्ने नैनीले जीउभर चिरिदिएको उनी बताउँछन् । ‘खुट्टादेखि अनुहार सम्म चिरिरहे पनि आफू केही बोल्न नसक्ने अवस्थामा भएको उनले बिस्तारपूर्वक सुनाए ।

कठोर यातनापछि म¥यो भन्दै छाडिदिए
सोही रातको ११ बजेतिर एउटा ठेलामा राखेर कतै लगेजस्तो उनलाई लाग्यो । ‘त्यसपछि मेरो पुरै लुगा खोलिदिए । हात र खुट्टा दुवै बाँधेर पैनीको चिसो पानीमा डुबाए’, भावुक मुद्रामा उनी सुनाउँछन्, ‘केही बेरपछि पानीबाट बाहिर निकालेर ठेलामा राखे । हातका नङ सबै उखेलिदिए । सहन नसक्ने गरी पीडा भइरहेको थियो ।’

बेलाबेला रोकिँदै उनी आफ्नो पीडा सुनाउँदै थिए । ‘मिरमिरे बिहानी भएको जस्तो लाग्यो मलाई । अरु पनि केही मान्छेहरू थिए तर मैले चिनिनँ । उनीहरूले नै ठेलामा राखेर नयाँ ठाउँतिर लगे । अब हेलमेटले हान्नुपर्छ अनि मर्छ भन्दै थिए । नभन्दै पैनीको डिलमा लगेर हेल्मेटले टाउकोमा हाने ।’

त्यसपछि बेहोश भएका उनी २ दिनको उपचारपछि होशमा आएका थिए । यो कुरा आफूले धेरैलाई सुनाए पनि कतैबाट सुनुवाइ नभएको, प्रहरीमा जान नसकेको र पास्टरहरूले उल्टै झुलाउने गरेको उनको भनाइ छ ।

अरु पास्टरलाई सुनाए पनि उनको पक्षमा कसैले बोलेनन्

मिसनको लागि जनकपुर आएका राजेश नाम गरेका पास्टरलाई पनि उनले सबै कुरा सुनाए । बसुन्धरा सियोनका प्रमुख आशिष यादवलाई पनि सबै कुरा सुनाएको उनी बताउँछन् । केशव चर्चबाट निस्किने भन्दै सियोन गइरहन राजेशले आग्रह गरेको उनले बताए ।
तिनै राजेशले ओपिनको बिहे गरिदिने प्रबन्ध मिलाएका थिए । चर्चकै विश्वासीसँग बिहे गरिदिएपछि बाहिर जाने मौका नपाउने भएकाले बिहे गर्न भने पनि आफूले नमानी १ वर्ष अघि हिन्दू परम्पराअनुसार बिहे गरेको उनले सुनाए ।
सियोन पीडित अभिषेक कार्कीका अनुसार बिहे गरेर बन्धनमा पार्ने सियोनको रणनीति नै हो । सियोनमा लागेका अधिकांश युवालाई मिस्त्री, पम्बिङ, इलेक्ट्रिसियन लगायतका काममा लगाउने र परमेश्वरको नाममा सेवा गरेको भन्दै पैसा नदिने गरेको उनी बताउँछन् । चर्चको भवनदेखि पास्टरको घरमा सम्म सियोनका विश्वासीहरू बिना पैसा काम गरिरहेको उनको भनाइ छ ।