जोगी

मैले त भोगाइको आकाशबाट
अनुभवको एउटा सूर्य लिएर आएको छु ।

दिल सानो भएर घर बनाएकाहरू,
घर सानो भएर घरै छाडेकाहरू,
वसन्तहरूको खोजीमा आफैं शिशिर भएकाहरू,
सपना तिर्न नसकेर निदाउन नसकेकाहरू,
कार्यालयको फाइलले थिचिएर होचा भएकाहरू,
कागजी ठेलीमा,
ताराहरूको झुण्ड बोकेर भविष्य खोज्न दगुरेकाहरू,
लागेको छैन बिसाऔं भारी
र
मुस्कुराऔं आफैंलाई हेरेर ?

यात्राको हतारोले आफ्नै जीवन कुल्चनेहरू,
घडीको आवाजमा नृत्यरत मनहरू,
अर्थको अर्थ अनर्थ लगाउनेहरू,
कुनै दिन समय मिल्यो ? प्रकृतिले बजाएको धुन सुन्ने !
कुनै दिन समय मिल्यो ? आमाको आँखाको कथा पढ्ने !
कुनै दिन समय मिल्यो ? चराहरूसँग बात गर्ने !
मैले त हृदयको विशालताबाट,
प्रकृतिसँग समय मागेर ल्याएको छु
निर्धक्क आए हुन्छ ।
समय बिताए हुन्छ ।
यहाँ,
जिन्दगी सेतो मात्र भन्नेहरू छन्
जिन्दगी कालो मात्र भन्नेहरू छन्,
आएर मिसाए हुन्छ आफ्नो रङ
म त इन्द्रेणीका हर रङ पोतेर सादा भएको छु ।