एक साँझ
अचानक झरी प¥यो र
खोसियो भीषण खडेरीको साम्राज्य
नतमस्तक बन्यो सुखेनी बगर
नतमस्तक बन्यो सुख्खा धर्ती
झरीले आफूसँगै लिएर आयो
मोहकलयको एउटा सुन्दर अनुग्रह
नतमस्तक भइगएँछु म
नरसाई धरतीको आत्मा
छुटेर गयो झरीको मोहक एउटा आवृष्टि
धेरै कुराहरू बगाएर झरी रोकियो
तर
बगाएन माटोसँगको मेरो अनुराग
बगाएन बाटोसँगको मेरो आग्रह
भ्रम रहेछ सब
जसरी झरीले ढोगेको भ्रममा पर्छ माटो
बग्दैबग्दै आफैँ सकिएको हेक्का रहँदैन
जसरी घामले चुमेको भ्रममा पर्छ हिमाल
पग्लिएर आफैँ रित्तिएको थाहै हुँदैन
जसरी बतासले अङ्गालेको भ्रममा पर्छ वृक्ष
पातहरू उडाइलगेको पत्तै हुँदैन
जसरी साँझको पर्खाईमा लालिम हुन्छ क्षितिज
लगत्तै रात खसेर धर्ती निलेको होशै पाउँदैन
आवृष्टिको मोहक भ्रममा परिगएँछु म
म आफैँ खोसिएको यादै रहेन
घाम भएर आयो र मलाई पगाल्यो
झरी भएर आयो र मलाई बगायो
आँधी भएर आयो र मलाई उडायो
मेरो एकाग्रताको अवशान बनाई
सट्टामा छोडेर गयो
बितण्ड आँधीपछिको
भयङ्कर सन्नाटा
आजभोलि झरी पर्दा
दोहोरिइरहन्छ आभास, त्यो मोहक भ्रमको तलाउमा
लाखौं तरङ्गहरू माझ पनि
जड हुन्छु
जस्तो कीहिम तालको बीचमा उभिने हिमशिला हुँ म
आजभोलि हुरी चल्दा
दोहोरिन्छ आभास त्यो मोहक आवृष्टिको
जस्तो कि म कुनै सुख्खा
बगरमा छु
जस्तो कि म कुनै सुनसान शहरमा छु
हो आज त्यही सुनसान शहरमा उभिएर खबरदारीको आवाज दिँदैछु
आज उप्रान्त
भ्रमको मोहक झरीमा कोही नरुझोस् भनेर
किनकि त्यसले भिजाएका याद
अत्यन्तै गह्रुङ्गा हुँदा रहेछन् ।
