धेरै वर्षपछि भेट्दै थिए उनीहरू । फेरि पनि भेट त्यही म्यासेन्जरले जुराइदिएको थियो । शहरबाट एकाएक गायब भएको करिब ३ वर्षपछि उसले एक पटक भेटौं न भन्दै म्यासेन्जरमा म्यासेज गरेको थियो आफ्नो अभिन्न मित्रलाई । बिना कुनै कुराकानी, बिना कुनै खोजखबर एक अर्कालाई भुल्ने स्थितिमा पुगिसकेका थिए दुवैजना । तर एक्कासी उसले म्यासेन्जरमा नयाँ आईडी बनाएर आफ्नो घनिष्ट मित्रलाई खोजेर म्यासेज गरेको थियो ।
उता, म्यासेज पाउनासाथ एकछिन त मित्र पनि पत्याउनै सकिरहेको थिएन । मित्रलाई ऊ अझै सहीसलामत रहेछ भन्ने यथार्थले धेरै नै खुशी बनायो । उसको मित्रले मात्र होइन उसका सबै चिनेजानेका आफन्त अनि साथीभाइले समेत ऊ अकस्मात गायब भएदेखि नै उसको बारेमा विभिन्न अड्कल काटेका थिए ।
गालाभरी झुसेदारी पालेको, टाउकोमा मैलो कपाल, जीउमा हप्तौंदेखि उही कपडा लगाएको र खुट्टामा पुरानो फुस्रो चप्पलमा सामुन्ने उभिएको मान्छे उही म्यासेन्जरमा एक पटक भेटौं न भन्ने मान्छे नै हो भनेर पत्याउन उसलाई करै लाग्यो । फ्रेम खुइलिएको बाक्लो पावरवाला चश्मा कानलाई समातेर अझै पनि नाकमा टक्क अडिएकै थियो उसको । हरेक पटक देख्ने बित्तिकै एकअर्कासँग हात मिलाउने उनीहरू यसपटक भने अङ्कमाल गर्न पुगे ।
केहीबेर दुवैजना एक शब्द पनि नबोली अङ्कमाल गरिरहे । अङ्गालोबाट बिस्तारै छुट्टिँदै उसले आफ्नो मित्रलाई सानो स्वरमा भन्यो, ‘सरी यार मैले तिमीहरूको खुशी र सुखले भरिपूर्ण संसारमा त्यो बेला हलचल मच्चाएर बेपत्ता भई निकै ठुलो भुल गरें र अहिले फेरी अर्काे गल्ती गर्दैछु तँ सामु आएर ।’
‘के भन्दै छस् दिपेश? कस्तो भुल ? के गल्ती ? म त केही बुझ्न सकिरहेको छैन । बिस्तारमा प्रष्टसँग भन् जे भन्नु छ । हामी फुर्सदमा छौं आज ।’
‘होइन किरण, म हतारमै छु आज पनि । अर्को दिन बसौंला फेरि । मलाई अहिले तुरुन्तै केही रकम आवश्यक परेकाले तँलाई सम्झेर आएको छु । सकिन्छ भने २० हजार नभए १० हजार मात्र भएपनि सापटी दे अहिले मलाई । म निस्किहाल्छु पनि । पछि भेट्न आउनेछु फेरि ।’
किरणले केही नसोची तुरून्तै हुन्छ भन्दै दिपेशलाई एकैछिन पर्खिन लगायो । उसले नजिकै रहेको एटिएमबाट २० हजार निकालेर ल्यायो र दिपेशको हातमा राखिदिँदै कतै पु¥याइदिनुपर्छ कि भनेर सोध्यो । आफू एक्लै फर्कने कुरा गर्दै केही दिनमा भेट्ने वाचा गरेर फटाफट कतै नहेरी दिपेश अघि आएकै बाटोतिर लम्कियो । लामो सुस्केरा हाल्दै यता किरणले वेटरलाई एक कप तातो कफी मगायो र खल्तीबाट चुरोट निकालेर सल्कायो अनि धुवाँ उडेकै लयमा आफूले दिपेशसँग बिताएका ती सुनौला दिनहरू सम्झन थाल्यो ।
दिपेश र किरण सधैँ झैं घुम्न निस्केका थिए त्यो शनिबार पनि । हप्ताको एक दिन शनिबार आ–आफ्नो काम सकाएर प्रायःजसो उनीहरू बेपर्वाह भएर घुम्न निस्कन्थे । कहिले सिनेमा हेर्न त कहिले शहरको कोलाहलबाट पर ताल नजिकको रेस्टुराँमा बसेर दिनभरी बियर पिएर झुम्थे । कहिले डिस्को जान्थे त कहिले हिँड्थे खोलाको किनारैकिनार साँझ नपरेसम्म । उनीहरूको दोस्ती देखेर डाहा नगर्ने शायदै थिए । त्यस्तै, कुनै एक शनिबार खोलाको किनारै किनार हिँडेर धेरै पर पुगेपछि सफा घाँसे मैदानमा पुगेर दुवैजना कुरा गर्दै बसे । सधैंजसो अनेक विषयमा कुरा गर्थे । आफ्ना कुरा अनि आफन्तका । देशका कुरा अनि परदेशका पनि । त्यस दिन दिपेशले आफ्नै कुरा सुनाउन थाल्यो ।
‘सुन् त किरण ! अब मस्कुलमा पढाउने कम छोड्दैछु । केही नयाँ त अवश्य शुरु गर्नेछु । तर अहिले गरेको काम नछोडी आफू पनि अगाडि बढ्न सकिन्नँ अरूले पनि खासै चासो दिँदैनन् । त्यसैले तैँले मलाई अघि बढ्न आर्थिक सहयोग गर्नुपर्छ बुझिस् ?’
‘भइहाल्छ नि यार ! बरू के गर्छस् भन् न। के गर्ने सोचेको छस् ?
‘पहिले त कामै छोड्ने सोचेको छु ।’
‘हँ ! के भन्दैछस् यार ? काम गर्दै पनि सोच्न सकिन्छ नि । भइराखेको यति राम्रो सरकारी सरह तलब सुविधा पाउने जागिर छोडेर भोलि केही पनि शुरू गर्न सकिएन भने? पहिले सोच यार केही त ।’
‘मैले सोचिसकँे किरण ! बरू तँ भन् मलाई सहयोग गर्न तयार छस् नि ?’
त्यो बेला एकै वचनमा सहयोग गरेको किरणलाई याद आयो र जिन्दगीमा आफ्नो साथ, सहयोग र हौसलाले गर्दा दिपेशले नयाँ व्यवसायमा रफ्तार लिएको पनि एकैपटक सम्झियो ।
अनि फेरि सम्झियो दिपेशको एकैछिन अघिको हालत ।
दिक्दार मान्दै किरण घर फर्कियो । घर पुगेर किरणले दिपेशको फेसबुक पेज खोज्यो तर उसले धेरै बेरसम्म हेर्दा पनि पेज फेला पार्न सकेन । त्यसपछि उसले म्यासेन्जर खोल्यो । त्यहाँ दिपेशले नयाँ म्यासेज पठाएको नोटिफिकेसन देख्यो।म्यासेज बक्स खोल्दा दिपेशले त्यहाँ केवल एक शब्द लेखेको पायो ।
‘नवीना’
देख्नेबित्तिकै उसलाई यो त कुनै महिलाको नाम हो भन्ने ठम्याउन समय लागेन । तर किरण फेरि रनभुल्लमा प¥यो । उसको मष्तिस्कमा अनेक प्रश्नको लाइन लाग्यो । को हो नवीना ? किन लेख्यो दिपेशले यो नाम ? के रहस्य जोडिएको छ यो नामसित दिपेशको ?
आखिर किरणले यो नाम दिपेशसँग जोडिएको कहिल्यै सुनेको थिएन । दिपेशले पनि कहिल्यै किरणसामु लिएको थिएन यो नाम । किरण सम्झने प्रयास गर्छ तर कहीँ कतै भेट्दैन उसको स्मृतिमा नवीना । जसरी ३ वर्षअघि दिपेश अकस्मात् हराएको थियो र आज प्रकट भएको थियो अकस्मात् त्यतिसम्म त किरणले पचाएकै थियो । तर दिपेशले ‘नवीना’ लेखेर म्यासेज बक्समा पठाएपछि उसका सबै क्रियाकलापहरू रहस्यात्मक लाग्न थाले किरणलाई ।
किरणले पहिलेका सबै कुराहरू एक–एक गर्दै सम्झिन थाल्यो । दिपेशले धेरैभन्दा धेरै समय साहित्यिक पत्रपत्रिका र पुस्तकहरू पढ्नको लागि समय खर्चिएकोदेखि उसले फेसबुकमा लेख्ने मायाप्रीतिमा आधारित शब्दहरूले भरिएका वालहरू सम्मका कुराहरू सम्झियो किरणले । उसलाई शङ्का लाग्न थाल्यो कतै नवीनाकै कारण दिपेश अकस्मात गायब भएको पो थियो कि? अनि अहिलेको उसको दुरावस्था पनि नवीनाकै कारण पो निम्तिएको हो कि? किरणले यति सोच्न भ्याउँदानभ्याउँदै फेरि अर्काे नयाँ म्यासेजको नोटिफिकेसन आयो किरणको म्यासेन्जरमा ।
‘हो किरण ! म नवीनाकै कारण यो स्थितिमा पुगेको पक्का हो।अहिले पनि उनकै निम्ति मैले तँसँग पैसा माग्नुपरेको हो । म तँलाई अर्काे भेटमा सविस्तार बताउँला । अहिले तेरो खुलदुली मेटाउनमात्र मैले यति लेखेको छु ।’
यति पढ्दा नपढ्दै किरणको मनमा चिसो पस्यो । आखिर के भएको छ नवीनालाई ? दिपेशको हालत कठै भन्नुपर्ने स्थितिमा कसरी पुग्यो? धेरैलाई सहयोग गर्न सक्ने स्थितिबाट ऊ ३ वर्षमै कसरी अरूसामु हात फैलाउने स्थितिमा पुग्यो ?
किरणले यी सबै प्रश्नहरूको जवाफ पाउन दिपेशलाई नै भेट्नेबाहेक अरू उपाय देखेन । जे उपाय ऊसँग थियो ती सबै उपयोग गरेर उसले गीता भाउजू र उहाँका छोराछोरीलाई आजसम्म सकेजति सहयोग गर्दै आएको थियो । यस्तो परिस्थितिमा गीता भाउजू सम्झँदै उहाँलाई दिपेशको खबर पु¥याउँ कि नपु¥याउँको दोसाँधमा अल्झिएको थियो किरण । केही त निर्णय गर्नैपर्छ भन्दै किरणले म्यासेन्जरमा म्यासेज टाइप गर्न थाल्यो ।
‘दिपेश ! म तँलाई भेट्दिनँ अहिले । पहिले तैंले गीता भाउजू र बाबुनानीलाई भेटेर सबै यथार्थ बताउनुपर्छ । उहाँहरू कुन स्थितिबाट गुज्रनुपर्यो त्यो तैंले थाहा पाउनुपर्छ । अनिमात्र म तँ कुन परिस्थितिबाट गुज्रँदैछस् त्यो जान्न सक्नेछु । अनि सुन्, मलाई तेरो मोबाइल नम्बरम्यासेन्जर मा पठा है । अघि लिनै पाइनँ ।’
टाइप त ग¥यो तर उसले सेन्ड गर्नु अघि फेरि एकपटक मनमनै सोच्यो, ‘कतै उसले यो म्यासेज पढेपछि भेट्न चाहेन भने ?’
होस् बरू रिप्लाई नै गर्दिनँ भन्दै अघि टाइप गरेको सबै डिलिट गरेर आफ्नो नियमित काममा फर्कियो ।
उता, अस्पतालमा भने नवीनाको मुटुको चाल झन् झन् अनियमित हुँदै थियो । डाक्टर तथा नर्सहरू नवीनाको मुटुको चाल तथा पाठेघरको क्यान्सरले थलिएको उनको शरीरबीच सन्तुलन मिलाउँदै उपचारलाई अघि बढाउन भरमग्दुर प्रयास गरिरहेका थिए । निकै लामो छलफलपछि डाक्टरहरू नवीनालाई मुटुको उपचार र पाठेघरमा केमो थेरापी एकसाथ चलाउन सक्ने कुनै गुञ्जायस नरहेको निष्कर्ष निकाल्दै यो कुरा दिपेशलाई बोलाएर सुनाउने र अब उप्रान्त सबै कुरा भगवानकै भरोसामा रहेको बताएर अघि बढ्ने स्थितिमा पुगे ।
बाहिर दिपेश एक तमासले टोलाएर बसेको थियो । अकस्मात् नर्सले बोलाएको आवाजले दिपेश झसङ्ग भयो । भित्र डाक्टरहरूको क्याबिनमा पुगेपछि जब उसले डाक्टरहरूको निष्कर्ष सुन्यो तब भगवान पुकार्न थाल्यो ।
‘हे शिव ! के गल्ती थियो मेरो ? किन मैमाथि यति ठूलो बज्रपात थोप¥यो । मलाई थाहा छ यो स्थिमा पु¥याउने तिमी नै हौ ।’
यति भन्न पाउँदानपाउँदै नर्सले दिपेशलाई सम्झाउँदै थप कुरा गर्नुपर्छ भन्दै सँगैको अर्को क्याबिनमा लिएर गइन् ।
नवीना उता बेडमा पीडाले छट्पटाउँदै थिइन् । भित्रभित्रै पीडा दबाएर आँसु खसाल्दै एक्लै भक्कानिँदै थिइन् । आँशु खुशीकै थियो ।
शरीरमा यति धेरै पीडा हुँदा पनि आफूले हरपल दिपेशको साथ पाएकोमा मनमनै आनन्द मानिरहेकी थिइन् । दिपेशले सक्दो साथ दिइरहेकै थियो र स्वास्थ्य स्थिति जटिल हुँदा पनि कत्ति विचलित नभई संयमतापूर्वक हरतरहले सहयोग गरिरहेकै थियो भन्नेमा नवीना ढुक्क थिई । यति नै बेला अलि निन्याउरो अनुहार लगाउँदै दिपेश नवीनाको छेउमा गएर बस्यो । नवीनाको शिरमा आफ्नो हात राख्यो र मनमै शिवले सहज रूपमा स्वास्थ्यलाभ प्राप्त गर्न शक्ति प्रदान गरून् भन्दै कामना ग¥यो ।
आफ्नो शिरमा परेको दिपेशको हातको कोमल र न्यानो स्पर्शले झन् द्रवीभूत भएर आँखा रसिलो बनाउँदै मायालु र सानो स्वरमा भनिन् , ‘बुढा ! के भन्नुहुँदैछ डाक्टरले मेरो स्वास्थ्यको बारेमा ? मलाई कहिले घर पठाउँछन् ? किन आज मलीन छ अनुहार हजुरको ?’
नवीनाको प्रश्न सुन्दै गर्दा दिपेशको मुटु जोडजोडले धड्कन थाल्यो । उसलाई के गरौं, कसो गरौं भयो । उसले ओठमुख सुकेजस्तो अनुभव गर्दै एकै सासमा बोल्यो,‘पुकु ! तँलाई तेरै शिवको झोलीमा छोडिदिएका छन् डाक्टरहरूले ।’ एकछिन नवीनाको आँखामा आँखा जुधाएर हे¥यो दिपेशले र केही सम्झिए झैं गरी कुरा राख्यो ।
‘तँलाई सम्झना छ नि है ७ वर्ष अघि हामी पशुपति गएको ? अनि हामी दुईलाई पण्डित बाजेले आ–आफ्नो पति र पत्नीको नाम लिनु भन्दा हामीले एक अर्काको नाम लिँदा अनुहारमा खुशीका रेखाहरू फैलिएको । भगवान शिवको पवित्र तीर्थस्थलमा पण्डित बाजेले हामीलाई रुद्राक्षको माला पहि¥याइदिएको याद अझै आँखा अगाडि झल्झली आउँदैछ है पुकु ? हो उनै भोलेनाथ जसले हामीलाई एक बनाए, उनकै भरोसामा छोडिदिनुभएको छ डाक्टरहरूले हामीलाई फेरि ।’
‘के भन्दै हुनुहुन्छ हजुर ! कहीँ डाक्टरले पनि त्यसो भन्छन् र ?’ अलि अत्तालिएको स्वरमा नवीनाले प्रश्न राख्न नपाउँदै दिपेशले भन्यो,‘भनिसकेँ पुकु ! डाक्टरले हामीलाई अहिले भर्खर हो र चिनेको । सबै स्थिति थाहा छ उहाँहरूलाई हाम्रो अनि झन् राम्रो ज्ञान छ तेरो स्वास्थ्यको बारेमा । उहाँहरूले स्पष्टसँग भन्नुभएको कुरा यही हो । डाक्टरहरूले त बिरामीलाई नभन्नु भन्छन् तर मैले आजसम्म केही करा लुकाएको थाहा छ तँलाई ? भन् त पुकु ?’
‘छ नि किन नहुनु ?’
‘के छ भन् त ?’ अलि अत्तालिएको स्वरमा दिपेशले भन्यो ।
‘यो पैसा कहाँबाट ल्याउनुभएको भनेर भन्नुभएको छ त ?’ ब्यागबाट पैसा निकालेर देखाउँदै नवीनाले भनिन् ।
‘ए ! यो पैसा त आज दिउँसो किरणसँग सापटी मागेर ल्याएको । तँलाई भन्नै बाँकी छ नि त्यो त पुकु । खै फुर्सद मिलेको तैं भन् न ।’
‘हजुरको घनिष्ठ मित्र किरण ? कहाँ भेट्नुभयो ? कसरी ? हुन त मलाई कहाँ चिनाउनुभएको छ र ? उहाँसँग मात्र होइन कसैसँग मेरो चिनापर्ची गराउनुभएन आजसम्म ।’
‘पर्खी पुकु ! म उसलाई बोलाउँछु भोलि अनि परिचय गराउँछु तँसँग ।’ नवीना खुशी हुन्छिन् कि भनी सोच्दै दिपेशले भन्यो । तर नवीनाले झर्किँदै भनिन्, ‘पर्दैन कसैसँग चिनाउन । ऊबेला नै मैले सबैसँग मिलेर अघि बढौं भन्दा फिटिक्कै मान्नुभएन । अहिले गारोसारो भएको बेला साथ सहयोग मिल्थ्यो कि ? तर खोइ मेरो त भाग्यमा नै रहेनछ कसैको साथ पाउने ।’
नवीनाले यति कुरा सक्दानसक्दै दिपेशले म्यासेन्जरमा किरणलाई भोलि भेट्न आउनको निम्ति म्यासेज लेखेर पठाइसकेको थियो ।
‘होइन पुकु । त्यस्तो नसोच् । अब भेट्नुपर्छ छिट्टै सबैलाई बुझिस् । अब सबैले स्वीकार्छन् हाम्रो सम्बन्धलाई ।’
‘किन ? अब मेरो जाने बेला भयो भनेर ?’
‘धत् ! के भनेकी त्यस्तो ? अझै बाँच्नु छ हामीले सँगै । आजसम्म गरेको भुलको प्रायश्चित गरेर अघि बढ्नु छ । बुझिस् तैंले ?’
शरीरमा पीडा गढेको छ तैपनि दिपेशको खुशीको निम्ति आँखामा खुशी ल्याउन हरदम प्रयासरत हुन्छिन् नवीना । उनीहरूले गरेको त्यो मिठो भुललाई सम्झँंदै अनायासै केही बोल्छिन् गारो मान्दै मान्दै, ‘के भुल गरेका छौं हामीले ? हामीले हाम्रो खुशी चाहेका थियौँ । के त्यसलाई भुल भन्न मिल्छ ? हामी सधैँ अरूको खुशीको निम्ति बाँच्यौ त्यतिका वर्ष तर सधैं मनमा पीडा लिएर । कसैले बुझ्ने प्रयास गरेका थिए र हाम्रा मनका भावनाहरू ? जब हामीले हाम्रो खुशी एकअर्कामा भेट्यौं तब न हामी एक भएका हौं नि । होइन त बुढा ? अब किन चाहियो हामीलाई फेरि कोही ?’
‘चाहिन्छ झन् अब त पुकु ! हामी फेसबुकबाट परिचय गर्दै म्यासेन्जरमार्फत् भेट भएर अघि बढेको हिजैजस्तो लाग्छ । त्यो बेला हामी मायामा अन्धा भएर अघि बढेका थियाँैं । अघिपछि केही नहेरी, दायाँबायाँ कोही नभनी । परिवार, समाज र कानुनबाट छल्दै होमिएका थियौं मायाजालमा । तर हामीले एकअर्काको खुशीबाहेक केही पाएनौं । बरु भएको पनि सबै सकियो । आफन्त,साथीभाइ सबै गुमायौं ।’
दिपेशले यति कुरा सक्न नपाउँदै नवीनाको मुहार उज्यालो भएर आयो । सारा संसार त्यागेर आफ्नो मायामा हराउँदै हरदम साथ दिने दिपेशलाई सम्हाल्न खोज्दै नवीना बोल्न थालिन्, ‘त्यही भएर यतिका समयपछि हजुरले किरणलाई सम्झेको बल्ल बुझेंँ । हुन्छ, हुन्छ । भेट्छु म पनि किरणलाई । तपाईंजस्तै उहाँको स्वभाव पनि कति सहयोगी भावनाले भरिएको रहेछ । एकै वचनमा सहयोग लिने दिने तपाईंहरूको व्यवहार खुब मन प¥यो मलाई । तर उहाँलाई किन बताउनुभएन हाम्रो सम्बन्धको बारेमा त्यतिबेला ?’
अलि सहज हुँदै मुहारमा चमक ल्याउँदै नवीनाले दिपेशलाई प्रश्न राखिन् । औषधीले काम गर्दै थियो । त्यसैले पीडा पनि कम हुँदैथियो । नवीनाले भेट्ने कुरालाई लिएर जिद्दी गरिरहिन् ।
‘भोलि भेट्न आउनु भनी बोला’को छु । उसैसँग सोध अब सबै कुरा ।’ अलि झर्को मान्दै यति भनेर पन्छियो दिपेश । तर एकछिन सोचेर दिपेशले नवीनालाई किरणसँग म्यासेन्जरमा आफैँ कुरा गर भन्यो । नवीना खुशीले दङ्ग हुँदै दिपेशको हातबाट आफंै मोबाइल लिएर कुरा गर्न अघि सरिन् । जोसुकै होस् नयाँ मान्छेसँग कुरा गर्न कुनै अप्ठ्यारो नमान्ने नवीनाले म्यासेन्जरमा लेख्न थालिन्, ‘नमस्कार किरणजी ! म दिपेशको नवीना । हजुरसँग भेट्ने ठूलो इच्छा भएको हुँदा आफंै यो सन्देश लेख्दैछु । मेरो इच्छा पुरा हुन्छ भन्ने विश्वास छ । भेटको प्रतीक्षामा छु । धन्यवाद ।’
यति लेखिसकेर म्यासेज सेन्ड गरिन् र दिपेशलाई मोबाइल थमाउँदै नवीना आराम गर्ने भन्दै भित्तातिर फर्किइन् । दिपेशले म्यासेन्जरमा आएको म्यासेज हेर्दै किरणले पठाएको रै’छ भन्दै खुशी हुँदै मनमनै पढ्न थाल्यो, ‘भाउजू नमस्कार! अहिले कस्तो छ तपाईंलाई ?’ पढेपछि नवीनालाई सुनाउन खोज्दै थियो तर उसले केही नभनी जवाफ लेख्न थाल्यो, ‘नवीनालाई गाह्रो हुँदैछ झन् किरण ! मुटुमा र पाठेघरमा एकैपटक समस्या देखिएकाले डाक्टरहरूले उपचारलाई रोकेका छन् । दुखाइ कम गर्ने औषधीमात्र चलाउनुभएको छ ।’
‘अनि अहिले के गर्दै हुनुहुन्छ भाउजू ?’
‘आराम गर्दै ।’
‘खाना खायौ तिमीहरूले ?’
‘एक छिनमा खाने ।’
‘मलाई केही कुरा सोध्न मन छ दिपेश ।’
‘हुन्छ । सोध् न ।’
‘हुन त यति बेला यस्तो कुरा सोध्नुहुन्न भन्ने थाहा छ । तर अघि भाउजू आफैँले तेरो म्यासेन्जरबाट मलाई म्यासेज पठाउनुभएकाले जान्ने मन भयो । भाउजूलाई उहाँको आफ्नै फेसबुक, म्यासेन्जर चलाउन दिएको छैनस् कि भनेर । तँ त त्यस्तो रोकटोक नगर्ने मान्छे ।’
‘त्यही रोकटोक गर्न नसकेकैले नै हामी जोडिन पुगेका हौं एकअर्कासँग नछुट्टिने गरी । तँसँग म कसरी जोडिन पुगेँ त्यो तँलाई राम्ररी थाहा छ । आफन्तहरूभन्दा पराइसँग मनैदेखि कस्सिएर जोडिन पुगेँ म फेसबुक र म्यासेन्जरमार्फत् । अनि मनमा सजाएँ उसैगरी सबैलाई । खोइ किन र कसरी सम्भव भएको हो? जवाफ छैन मसँग । तर जबदेखि नवीना र म एक अर्काको भयौं हामीलाई केही चाहिएन । न साथीभाइ न आफन्त । न फेसबुक न म्यासेन्जर ।
टाढा गयौं हामी आफन्त साथीभाइहरूले नदेख्ने, नभेट्ने ठाउँमा । केही कुरा हामीले सोचेको जस्तो भयो । अरू धेरै कुरा हामीले सोचेकोजस्तो भएन पनि ।
म्यासेन्जरमा भिडियो च्याट गर्दा हामी एकअर्काको बोली सुन्थ्यौं, हाउभाउ हेथ्र्यौं तर एकअर्काको स्पर्शसुखबाट हामी वञ्चित थियाँै । हामीले त्यो सुख पायौं र सोचेजस्तो भयो त्यो हाम्रो मिलन । हरपल साथमा हुन्थ्यौं । दुःख सुखका कुरा गथ्र्यौं । जसै हामीबीच अब कसरी अघि बढ्ने भन्ने कुरा शुरु भयो तब हामीले सोचेकोजस्तो केही हुने भएन भन्ने जान्यौँ ।
यति लेखिसक्दा नसक्दै दिपेशले बेडमा सुतिरहेकी नवीनाले सारै दुख्यो भनेको सुन्यो र उठ्न लागेको देख्यो । हत्तपत्त मोबाइल टेबलमा राखेर ऊ नवीनालाई समाउन गयो । नवीनाले आफूलाई पिसाब फेर्न जानुपर्ने भएको बताइन् अनि दिपेशले समाएर उनलाई कोरिडोर हुँदै अर्को छेउमा रहेको बाथरूमतर्फ लग्यो । फर्केर आएपछि नवीनालाई आराम गर भनेर बसायो अनि फेरि अघि लेख्दै गरेको सम्झेर मोबाइल राखेकोतिर अघि बढ्यो । तर अघि राखेको ठाउँमा उसले मोबाइल देखेन । एकैछिनमा मोबाइल हराएकोमा उसलाई के गरुँ कसो गरुँ भयो । कसलाई भनूँ भयो । वरपरको बेडमा अरू कोही बिरामीहरू थिएनन् । को आयो कताबाट पसेर मोबाइल लग्यो । उसले कसैलाई देखेन ।
किरणलाई मनको कुरा बताउन केही लेख्दै गरेको सम्झियो । सामान्य मूल्यबराबरको मोबाइलबाहेक ऊसँग केही बाँकी थिएन । त्यसले पनि साथ छोड्यो भन्ने लाग्यो दिपेशलाई । उसले नवीनालाई सिरानीमुनि रहेको ब्याग हेर्न भन्यो । त्यसभित्रको रकम भने सहिसलामत रहेकोमा हल्का राहत महसुस गर्दै मोबाइल चोरी भएको कुरा नवीनालाई बतायो । नवीनाले एकै वाक्य मात्र बोलिन्, ‘ओरालो लागेको मृगलाई बाछाले पनि लखेट्छ भन्थे हो रहेछ ।’ खाना खाने अनि आराम गर्ने अब भन्दै दिपेश अस्पतालको क्यान्टिनतिर खाना लिन गयो ।
भोलिपल्ट बिहान दिपेश र नवीनालाई भेट्न पाउने कुराले किरण केही उत्साहित भएको थियो । पहिले फोन गरेर बुझ्छु भन्दै नम्बर डायल ग¥यो । तर मोबाइल स्वीच अफ भएको थाहा पाएपछि एकछिन त के गरुँ कसो गरुँ नभएको पनि होइन उसलाई । हतास नभई उसले अस्पताल पुगेपछि भेटिहालिन्छ नि भन्दै आफैँलाई सान्त्वना दियो र निस्कियो घरबाट ।
अस्पताल पुगेपछि सोधपुछ कक्षमा पुगेर उसले सोध्यो, ‘यहाँ नवीना नाम गरेको बिरामी भर्ना भएर बस्नुभएको छ । कति बेड नम्बरमा हुनुहुन्छ होला ?’ भित्रबाट प्रतिप्रश्न आयो, ‘नवीनाको थर के होला ?’ कम्प्युटरमा खोजिसकेपछि भित्रबाट दिदीले बोलेको किरणले सुन्यो, ‘खोइ, यता त नवीना नाम गरेको बिरामी नै रेकर्डमा देखिँदैन त भाइ ।’ अचम्म मान्दै किरणले दिपेशको नाम लिँदै भन्यो, ‘दिदी ! नवीनाको श्रीमान्को नामचाहिँ दिपेश हो । दिपेश सिंह । नवीनाको त थर थाहा भएन । एकपटक खोजिदिनु न फेरि । भेट्नैपर्नेछ उहाँहरूलाई ।’
फेरि पनि छैन भन्ने जवाफ नै आयो भित्रबाट ।
किरण बेचैन भयो । त्यति ठूलो अस्पतालमा उनीहरूलाई कहाँ खोजूँ, कता गएर भेटूँ भयो । खल्तीबाट मोबाइल झिकेर उसले फेरि त्यही नम्बरमा डायल ग¥यो । टेलिकमकी उनै म्याडमले माफी मागिन् फेरि पनि । किरण निराश भएर त्यहीँ रहेको मेचमा टोलाएर बस्यो एकछिन । यताउता नजर डुलाउँदै एकछिन हिँड्यो पनि ।
उसले गाईनोलोजी वार्ड, इन्टरनल मेडिसिन वार्डदेखि प्राय सबै वार्डतिर गएर हे¥यो । कतै भेटेन उसले दिपेश र नवीनालाई । केही उपाय नलागेपछि हार मानेर फर्कियो किरण । जिन्दगीमा यति निराश कहिल्यै भएको थिएन ऊ ।
ऊ मात्रै हैन नवीना र दिपेश पनि यतिविघ्न निराश कहिल्यै भएका थिएनन् । त्यही निराशाको बीच नै दुवैले आशाको केन्द्र मानेको शिव भगवानको मन्दिर रहेको पशुपति मन्दिरमा गएर उनैको शरणमा पर्ने निर्णय गरे त्यही रात । चिया पिउने बेलामा किरण आउने भनेको कुरा सम्झे दुवैले । तर मोबाइल हराएकाले भेट हुने सम्भावना कम रहेको कुरा ग¥यो दिपेशले । तैपनि बिहान १० बजेपछि अस्पतालबाट सबै प्रक्रिया पु¥याएर डिस्चार्ज नभएसम्म कसो भेट नहोला त भन्दै यताउति हेर्दै बस्यो दिपेश ।
नवीना भने ३ वर्षपछि दिपेशको कोही नजिकको मान्छे भेट्ने आशा अझै मनमा रहिरहेकोले ‘भाउजू नमस्ते’ भन्दै किरण आफ्ना सामु आउने कल्पना गर्दै थिइन् । दिपेशले डाक्टरहरूलाई भेटेर फर्कियो । आफूहरू अब भगवानकै भरोसामा बस्ने र यदि ठीक भएमा अवश्य भेट्न आउने वाचा गरेर आएको कुरा दिपेशले नवीनालाई सुनायो । त्यतिञ्जेलसम्म पनि किरण आइनपुगेकाले ऊ आउने आशा कम हुँदै गएझैं लाग्यो दुवैलाई । दुवैले एकअर्कालाई हेराहेर गरे र उत्तर पाएझैं मानेर अघि बढे ।
उता, किरणले दिपेश र नवीनालाई भेट्न नपाएकाले म्यासेन्जरमा म्यासेज लेख्न थाल्यो ।
‘तेरो मोबाइल स्वीच अफ छ त दिपेश ! म अस्पताल गएको थिएँ । तर नवीना नाम गरेको कोही पनि बिरामी रेकर्डमा नरहेको जानकारी पाएँ अस्पतालबाट । खोजेँ मैले धेरैतिर, कतै भेटिहालिन्छ कि भने र। तर भेट भएन हाम्रो । भेट भएमा अवश्य सहयोग गर्नेछु । अहिले म्यासेजको रिप्लाइ पर्खनु शिवाय अरू उपाय केही छैन मसँग ।’
मनकारी मित्र दिपेशसँग हिजो भेटेको बेलामै धेरै कुरा बुझ्ने कोशिस गरेकै थियो किरणले । तर परिस्थिति अप्ठ्यारो नै होला भनेर सहजै जान दिएको थियो उसलाई । अहिले आएर यस्तो मोड आउला भनेर उसले चिताएकै थिएन ।
दिपेश र नवीनाले पनि चिताएका थिएनन् जिन्दगीको यो अति नै घुमाउरो मोडमा कुनै दिन आइपुगिएला भनेर । सामाजिक सञ्जालले जुराइदिएको भेट हो, कुनै दिन अवश्य पनि फेरि भेटाउला भन्दै मोबाइल मायालाई मनमा सम्हाल्दै किरण, दिपेश र नवीना आ–आफ्नै गतिमा अघि बढिरहेका छन् ।
